7 juli, Welcome to Denmark, door Jaap
Vroeg op vanmorgen, de boot naar Frederikshavn in Denemarken gaat al om 8 uur. Zo’n hele grote ferry, waar vrachtwagens als dinky toys in verdwijnen. Met onze Steelrides, toch een soort pantserwagens met al die bagage, voelen we ons nietig tussen het geweld van de 30 tonnen diesels (“ver van huis maar in mn sas” voor de kenners). Dat voelen we overigens ook als we boven in het restaurant een plekje proberen te vinden in de mensenmassa. Allemaal 30 tonnen diesels uit op goedkoop heel veel eten en drinken. Als we van de boot af gaan zien we ze weglopen met treetjes bier in beide handen. Sic transit gloria mundi. Een voorteken van de Deense Pizza Kebab Burger fastfood cultuur? Hoe dan ook, we zijn in Denemarken, in Frederikshavn (na Frederikstad in Zweden en straks Friedrichstadt in Duitsland, Fred is zeer te spreken). Echt anders dan Zweden en Noorwegen, geen rotsen maar zandstranden, lieflijk glooiend land, geen klimmetjes die de dijbenen pijnigen. Wind, dat wel, maar die lijkt vandaag goed te staan. Bakstenen huizen, niet of nauwelijks hout. Ik herken namen van waar we vroeger kwamen, Hirsthals, Klitmøller. Nog even een boodschap voor onderweg doen en dan zijn we op pad. Op het eerste kruispunt dat we tegen komen draait een automobilist opgewonden zn raampje open:
”You fucking idiots!”
Ik ontwaak enigszins uit mijn Deens idylle.
”This is my fucking road!@*!!$** You belong on the fucking cyclepath!@$*&#@!**”
De grap van de psychopath in London die gek wordt van alle cyclepaths komt bij me op, maar de agressie van deze Deense amateur-Viking weerhoudt me die in de strijd te gooien. Fred begint nog:
”Man, we have just arrived, how could we know?”
”You should have learned the fucking rules before you come to Denmark” schreeuwt de Viking terug.
”Fucking Denmark” mompel ik maar gelukkig waait het weg in het gierende optrekken van de Viking. Met een vrolijk opgestoken middelvinger scheurt hij er vandoor. Het is een potsierlijk gezicht, een miserabel japans autootje met een scheldende Viking die wild zwaaiend zijn getatooeerde arm met opgestoken middelvinger het raamt uitsteekt. Fred en ik kijken elkaar verbijsterd aan. Welcome to Denmark zeggen we beide tegelijk. First impressions maak je maar een keer. Dit welkom zullen we niet snel vergeten. We speculeren over het lidmaatschap van de Viking van de Danske Folksparti, de populistische partij die al tegen vluchtelingen en immigratie was lang voordat er vluchtelingen in Denemarken waren. Tijdens het fietsen zakt de opwinding langzaam weg in het vriendelijke landschap van wuivend koren en, jawel, bossen korenbloemen. Niet een enkel bloemetje, over sommige korenvelden hangt gewoon een paars-blauwe zweem. De wind duwt ons vriendelijk naar de kust, de weg is nagenoeg vlak en we rijden bijna 24 km/u gemiddeld. De camping is in het duin, vlak tegen de zee aan, precies zoals ik me campings in Denemarken herinner. De tent staat in een wenk, er moet voetbal gekeken en, nadat Engeland Zweden heeft verslagen, gezwommen worden. Ik ga het strand op en het is alsof ik weer op Langeland ben, dat eiland waar we vaak op vakantie waren. Een rij hoge duinen en dan een breed en lang strand. Ik ben weer thuis, zo voelt het, nadat ik de afgelopen jaren vaak heb teruggedacht aan Langeland. Het welkom wordt s avonds nog mooier als de zon in al haar rode pracht ondergaat en paraflyers op spectaculaire wijze de mini-termiek van de wind van zee tegen het duin gebruiken om voor de zon langs te scheren. Hier kan geen amateur Viking iets aan afdoen. Welkom in Denemarken!
