1 augustus, Los geht’s wieder, door Jaap
Na een weldadige pauze in groter Munchen (de een terug naar Amsterdam met nieuwe hoogtepunten, de ander naar La Superba Genua) gingen we vandaag weer van start. Het derde luik van onze tocht, van Munchen, over de Alpen, heel Italie door naar Sicilie en eindstation Malta. Wat een feest dat we gewoon nog een maand mogen fietsen. Door Italie nog wel, niet alleen briljant fietsland maar bijna zo belangrijk, het land van het echte ijs, elk dorpsplein vol met Gelateria’s. We vluchten het wombat hostel in Munchen snel uit. Het ging eigenlijk best wel, ook vorige week, maar we beginnen toch een beetje te lijden aan een overdosis van 17-jarige interrailers, zowel visueel als auditief. Even de fietsen ophalen bij de Bikeshop Munich, waar we ze voor een beurt hebben achgergelaten vorige week. De hipster eigenaar, een echte germaan zeg maar, begroet ons vriendelijk, vertelt wat hij heeft gedaan en presenteert een onbegrijpelijke rekening van wel eur 245 voor check-up, ketting vervangen en nieuiw groot blad voor voor Fred. Er staan twee reeksen getallen die optellen tot eur 245 maar hij kan niet uitleggen waar ze voor zijn. Hij wordt boos als we vragen beginnen te stellen, Fred laat op zn mobieltje zien wat een nieuwe ketting kost, echt geen eur 60 zoals de hipster beweert. ‘Ihr lebt nur online, ich lebe in die wirkliche Welt.’ begint de hipster. ‘Du weisst das ich in die echte Welt dein Fahrrad nicht zuruckgeben muss wenn du nicht zahlst.’ Laat hij er dreigend op volgen. Ik krijg de neiging hem de beginselen van het retentierecht (Zuruckbehaltungsrecht) uit te leggen maar beperk me tot de constatering dat iemand die zijn rekening niet kan uitleggen niet echt overtuigend aanspraak kan maken op betaling. ‘Du hast recht, da stehe ich schwach.’ Geen scherpe onderhandelaar. We schikken het maar op eur 200, want we willen zo langzamerhand wel op pad. Fred denkt dat het een sjoemelaar is die probeert er een extra slaatje uit te slaan, ik zie nog wel iets goeiigs in deze hipster germaan die het allemaal niet zo scherp op een rijtje heeft. Hoe dan ook, we fietsen, eindelijk weer. De rust en hereniging zo her en der heeft goed gedaan. We trappen weer ouderwets, eerst de stad uit, dan door de weilanden en langzaam steeds hoger over de glooiende heuvels. In de verte zien we de Alpen opdoemen, eerst als een grijze waas aan de horizon en gedurende de dag steeds scherper, en hoger! 100 km fietsen we vandaag, eigenlijk steeds omhoog, langs geweldige fietspaden (welke Duitsers vertelden ons nou dat de Duitse fietswegen allemaal zo slecht waren?) Het ene fietspad is hier nog mooier dan het andere. Hoogtepunt zonder enige twijfel, zelfs een zodanig hoogtepunt dat we vaststellen dat dit stuk met stip onze top tien favoriete fietservaringen binnenvliegt; nou hebben we zo langzamerhand wel meer dan 100 van dit soort top tien ervaringen en daarom stellen we vast dat dit pad tot de eerste tien van onze extended top tien behoort, kortom, dit grintpad langs de rivier de Isar is werkelijk fantastisch. De rivier en haar kiezelige bedding vormen een langgerekt strand. Overal zitten en liggen mensen te badderen, pootje baden, in een rubberbootje, soms zelfs in een raft langs wat milde versnellinkjes. Het zomergeluk spat ervan af als we er langs fietsen. En het grijpt ons ook. Normaal zijn we vrij stugge fietsers, we komen om te fietsen, niet voor allerlei vertier langs de kant, maar de aantrekkingskracht van deze Isar is te groot, te sterk voor ons. We gooien de fietsen tegen een boom en verkoelen onze voeten (door eindeloos met zn blote voeten in de zee rond te banjeren kwam Njord aan zn price-winning mooie voeten; wij doen een eerste poging) en de rest van onze lijven met het heerlijke verkwikkende water van de Isar. Alles voelt ineens verkwikt, niet alleen het lijf, maar zeker ook de geest. Twee jochies in het water, wat een simpel en heerlijk plezier. Met dat plezier stappen we ook weer op en klimmen we rustig verder richting de Alpen, een tijdje precies op de Duits-Oostenrijkse grens. Een zorgeloze fietsdag, 100 km gefietst, bijna alles geklommen, moeiteloos, geen last van benen, bijholtes of welk ander aangedaan lichaamsdeel dan ook. Puur fietsplezier. En dan komt heel Italie nog, met al dat ijs. Nog een klein Monty Python momentje krijgen we als toegift in Pension Cristiana waar we verblijven vannacht. Als ik om onze dorst te lessen vraag om twee grote glazen frisdrank, zegt de goeiege oudere bediende: ‘Naturlich wir haben alles.’ ‘Ein Tonic Wasser bitte.’ ‘Nein, das haben wir nicht.’ ‘Ein Eis Thee dann vielleicht?’ ‘Nein, heute nicht, tut mir leid.’ Ik kom niet meer bij van het lachen en kan nog net om appelsap en fanta vragen. Dat hebben ze ook nog, lucky shot.
