24 augustus, Uitbarsting of niet, door Jaap
Gister de 6.000 km vol gemaakt, ergens tussen Messina en Taormina op Sicilie. 65 etappes hebben we gereden, gemiddeld 92 km per etappe. 65 keer opstappen op onze steelrides en iedere keer weer onmiddellijk het gevoel: dat zit lekker! De fietsen hebben ons geen moment in de steek gelaten. Van de kou op de Noordkaap tot de hitte in Italie. Gister voor het eerst een lekke band. Samen 12.000 km gefietst, 1 lekke band. Wonderbaarlijk. De troep op en langs de weg in Zuid-Italie en Sicilie is zo overstelpend dat die lekke band niet kon uitblijven. Een dikke glassplinter in de achterband van Fred, geen uitbarsting, een langzaam leeg lopende band, niet eens een sisser. In totaal heb ik mijn banden zes keer opgepompt de afgelopen maanden, de ketting drie keer verwisseld en dat was het dan. Wat een steelrides.
De chaos en troep van Zuid-Italie zetten zich eindeloos voort de laatste dagen. De nagel van de teen van Italie maakt een ernstig ingegroeide indruk, veel verlaten en vervallen huizen en dorpjes, alles rammelt en rochelt. Het beeld gaat vrolijk verder op Sicilie. Messina viel eigenlijk nog mee, lijkt netter en enigszins op orde. Maar als we de kustweg naar Taormina nemen is het direct weer raak. We sluiten ons er inmiddels voor af, fietsen er gewoon maar doorheen. Als we in een dorpje langs de kust een kop koffie drinken begint een meneer in het oranje tien meter verderop met een drilboor een electriciteitskast los te boren die tegen een huis staat. Drie kwartier klereherrie en het lijkt niet alsof hij erg op schiet. De zinloosheid druipt ervan af. Zijn jongere kompaan is ook maar wat gaan lunchen en staat er verloren bij. Blij dat we weer opstappen. Bij Taormina moeten we steil omhoog, gelukkig, dat leidt af, 200 m recht boven ons zien we het stadje liggen. Eenmaal boven blijkt het afgeladen vol met toeristen, uit het niets gekomen, We wringen ons door de mensenmassa op hele smalle weggetjes op zoek naar onze B&B. In diezelfde straatjes drinken en eten we wat s avonds. En kopen we toch wel vrij beroerde fietsshirts met de Etna erop, eindelijk gevonden. Morgen een rustdag en dan zaterdag de Etna op. Dat wordt letterlijk het hoogtepunt van onze reis, naar iets van 1800 m kun je fietsen. Fietsen op een vulkaan. We speculeren nog wat of de berg zal uitbarsten als wij erop fietsen. Past goed in het rijtje Bologna, Genua, aardbeving in de Molise, overstromingen in Calabria. Op het internet zien we dat wordt gewaarschuwd voor kleinere activiteit op de Etna, zou het dan toch? Als we thuis komen zit onze Koreaanse huisbazin op het terras. “She is erupting!” En verdomd, daar is het, een oranje vlek ver weg omhoog. Tussen een dunne schoorsteen en een muur van de huizen naast ons zien we het gebeuren. Een vulkaanuitbarsting, en wij zitten op de eerste rang. Met de verrekijker zitten we uren te kijken naar het spektakel. We zien de lava langzaam naar beneden stromen, schitterende uitspattingen. We gaan uiteindelijk toch maar slapen, hoe zal het morgen zijn? Vanmorgen is de berg in bewolking gehuld, we zien niets meer. La Stampa schrijft over de uitbarsting: L’ Etna si sveglia dopo un lungo periodo: esplosioni e lava dal cratere die Sud Est. De Etna ontwaakt na lange tijd, precies als wij van fietsen4fietsen langs komen. En dan de slotzinnen: Nessun pericolo, nessun timore per le populazioni. Solo la “normalita’ del volcano attivo piu alto d’ Europa. Geheel gerustgesteld dankzij deze klamerende woorden, in dezelfde trant als wat de beheerder van de Italiaanse snelwegen zei over de brug bij Genua, fietsen wij morgen de Etna op. Fietsen op de vulkaan, uitbarsting of niet!
