6 augustus, Che Colore! door Jaap
Fietsen in Italie, de apotheose van onze grootse tocht. Italie, het land van totale overdrijving, in alles wat je ziet en hoort. Voor ons kwam die extreme overdrijving altijd het beste tot zijn recht in de wielerkleren die we hier tegen komen. Met het fietsen4fietsen peloton fietsten we drie zomers in Italie en de wielerpracht hier is onovertroffen. Als een Cambrische explosie van diverse levensvormen na miljarden jaren haast onopgemerkte evolutie, zo voelt het een beetje als je ruim 4400 km hebt gefietst door stil en ingetogen Scandinavie, waar een rood fietsjack al argwaan wekt bij de lokale supermarkt, door onbewogen Duitsland waar fietsers hun best doen er niet als zodanig uit te zien, en je dan eindelijk de zoete inval van Italie binnen fietst. Ongekende kleurencombinaties van shirts en broeken, reclame tot in de bilnaad, met enige regelmaat scheuren in het netvlies van de horreur, maar hoe dan ook: het fietsleven spat eraf. Alles mag, alles kan op de fiets en alles gebeurt dan ook. De laatste twee dagen werden we regelmatig blij verrast door dames in een soort bikini-wieler outfit. Bravissima!!! riepen we dan over onze schouder terug als we cognitief snel genoeg konden duiden wat we nou eigenlijk zagen. En altijd waren we zelf op zoek naar zo’n totaal over de top fiets shirt of broek, om een beetje mee te kunnen doen in dit land. Nog nooit iets gevonden in al die jaren. Zelfs een keer tientallen kilometers gereden naar een fietszaak waar ze iets moois zouden hebben. Op maandag gesloten, weer niks. En toen was ik vorige week bij de Rapha winkel in Amsterdam en zag met 40% korting het enige tenu dat een beetje zou passen. Sinaasappel oranje, oranjer dan welke shirt van een NL sportteam ook. Wetende van de constante risee die elk lycra fietspak thuis opwekt, sneakte ik er even stiekem tussen uit (“ik ben even naar de kapper”) en propte het oranje shirtje bij thuiskomst snel in mn fietstas. “Zeg wat is dat voor Rapha-tas?” vroeg mn vrouw. Shit, laten slingeren. Met mn allercharmantste glimlach zei ik dat ik een shirtje met korting had gekocht, ze proeste het uit. Ik heb haar het shirt maar niet laten zien. Maar nu, in Bolzano, echt in Italie, forceert het shirt zich als vanzelf uit mn tas, het knalt eruit, knal oranje, nog meer dan ik in de winkel dacht. Ik knipper met mn ogen. Even slikken, toch maar aan getrokken, ietwat schuchter. Maar nog geen tien kilometer buiten Bolzano komt de bevestiging dat het goed zit. Op een briljant fietspad langs de rivier de Adige, dat we nagenoeg helemaal kunnen volgen tot Verona, komen ons twee wielrenners tegemoet. Als ze naast ons zijn roept de een tegen de ander: “Che colore!!” Hoor ik dat goed? Twee Italianen die onder de indruk zijn van de kleur van mijn fietsshirt? Che colore!!!! Eindelijk, wat nooit kan, wat in Nederland nergens op zou slaan, mag hier in vol ornaat. Ik richt mij op, twee handen los van het stuur en jubel met breed zwaaiende armen een deuntje in mn oranje shirt langs de Adige. Aan het eind van de dag voel ik me na 100 km tegenwind als een langzaam uitgeknepen sinaasappel, dat dan weer wel, maar het mag de pret niet drukken. Dat gezegende Italie vierden we gisteravond in optima forma door naar de opera Aida van Verdi te gaan, in de magnifieke Arena van Verona. Heerlijk spektakel, drukkend warm, naast Fred viel een ietwat minder bevallige dame al in de eerste akte flauw, en toen moest het drama nog beginnen. Pyramide, sfinxen, Osiris, de hele Egyptische santemekraam stond op het toneel. En uiteindelijk werd er passend dramatisch gestorven zoals dat zo hoorde in een 19e eeuwse opera. 25 jaar geleden was ik ook naar de opera in Verona, toen met mijn maatje Hubert met wie ik was klimmen in de Oostenrijkse Alpen. Hubert, die nadat ik in een vlaag van verstandsverbijstering op de Champs Elysee gespschoenen had gekocht toen ik daar een middag moest wachten op een bespreking, tegen me zei: “I like it but it’s not you!” Daar moet ik aan denken, op de tribune van de Arena, mn oranje fietsshirt draaide zn rondjes in de wasmachine. In Nederland, it would never have been me. Maar in Italie wel: I like it and it’s me!!
