9 augustus, I also bike!, door Jaap
Italie stikt van de fietsers. We hebben ze al in alle soorten en maten gezien, racers op het fietspad langs de Adige, kinderfietsjes vanavond op het plein in Faenze, oude mannen met ontbloot bovenlijf en gelooide huid door de weilanden, vanmiddag een heel klein mannetje op een te grote fiets, we zagen eerst alleen maar twee wielen, bizar, net zoals je af en toe een auto zonder bestuurder ziet die zich ergens onder het stuur bevindt, vrouwen in wielerbikini’s, vette mannen van wie de buik vervaarlijk over de stang hangt, af en toe een pelotonnetje, maar minder dan op de Nederlandse wegen, in de dorpen en de wegen van de vlakke Po vlakte veel moeders die op de fiets boodschappen doen, net als thuis zeg maar. Er wordt eindeloos gefietst in Italie. In Noord-Italie zagen we nog wel eens tour-bikers, net als wij, met bepakking, duidelijk op reis op de fiets. Maar die lijken we bij Verona te hebben afgeschud, de hitte hier vraagt ook wel veel. Vanmiddag klommen we een steile kam van een partij heuvels over, gemiddeld 10%, af en toe 13% en regelmatig was het asfalt verkruimeld tot ruw grint waar we bijna in bleven steken. Boven gekomen noteerde de garmin van Fred 43 gr. De hitte pakte ons erger dan de klim, we hingen minuten lang boven in de schaduw uit te zweten. Wie hier met bepakking fietst heeft een gaatje in zn hoofd, denken zelfs de Italianen. Maar het mooie van een land met zoveel fietsers is dat je er regelmatig eentje tegenkomt met een verhaal. Eergister, we stapten op in het zes jaar geleden door een aardbeving geteisterde Mirandola, 60 km voor Bolonga. De ene helft van het dorp staat in de steigers, de andere helft is verlaten. Ik zwaai mn been al over het zadel, Fred stelt zn garmin nog wat in, en daar komt ineens een kale man met een hond naar ons toe gerend. “I also bike!” roept hij ons toe, het eerste wat in hem opkomt in een poging ons opstappen te beletten. Wij kijken wat versuft op, wat, wie, wat is dit? “Yes, yes, I have just come from the Noordkapp!” Huh? Noordkaap, daar komen wij net vandaan, wacht even. Vertelt hij nu ons verhaal? Wat zat er in de koffie zojuist? “Yes, yes, I only started to bike since five years and my English not so good but now I bike all the way up.” Hij vertelt het verhaal met grote haast, bang dat we alsnog opstappen. Hij fietste van Mirandola via Slovenie, Slovakije, Polen, Baltische landen en Finland naar de Noordkaap. Sliep in Honingsvåg net als wij en vloog daar vandaan weer naar huis. Hoe kun je het verzinnen, in het leegste dorp van de Povlakte, een andere fietsfanaat die net naar de Noordkaap is gefietst waar wij vandaan komen. 30 juni was hij daar, wij op 2 juni. Hij glimt helemaal als wij ons verhaal vertellen, het lijkt alsof zijn verhaal daardoor aan geloofwaardigheid wint. Je ziet hem vanavond thuis vertellen: weet je wie ik vanmorgen heb ontmoet? Zie je wel dat andere mensen ook zo iets doen? Vanmiddag nog een andere mooie fietsontmoeting. Na die door de hitte pijnigende klim, en hersteld met wat cola, fanta, chips en een magnum (eten konden we niet in het dorpje na de klim), daalden we met een stevig vaartje in de richting van Imola. Een paar kilometer voor Imola worden we ingehaald door een krachtige mountainbiker, die ons in het voorbijgaan vriendelijk groet en wegspuit. Maar niet zo hard dat hij onbereikbaar is en dus, zoals dat zo gaat, voordat ik er erg in heb schiet ik achter hem aan en Fred achter mij, eigenlijk onze eerste racereflex van de hele tocht, waar zou dat nou door komen? Moet een zot gezicht zijn geweest, twee steelrides met bepakking die ineens 37/u fietsen achter een mountainbiker aan. Het duurt even voordat de man doorheeft dat we in zijn wiel zitten. Hij schrikt als hij ons ontdekt, dit klopt niet, die was ik toch hard voorbij gefietst? Maar dan glimlacht hij ons toe, en begint een praatje. Vertelt direct dat hij de baas is van een fietsfabriek hier in Imola, een fabriek voor alleen maar mountainbikes, FRM. De lichtste MTB op de markt zegt hij, karbon en ijzersterk. Winkels door heel Italie. Wij verontschuldigen ons dat we zo langzaam gaan op onze steelrides met bagage maar dat ziet hij toch anders, hij had ons van ver gezien en dacht nog: those guys are fast. Duidelijk een kenner. We vertellen dat we naar Malta gaan, via Sicilie en hij roept direct dat we de Etna op moeten. Hij heeft een winkel aan de voet van de Etna, we kunnen daar bij Nicola de bagage laten staan en de berg op. En dan, als uitsmijter: “Now that you know me, you are at home in Italy.” Hij zal Nicola dadelijk bellen. Fietsen in Italie, zo gaat dat.
