Fladderen, 3 juni, door jaap
Wat een heerlijke dag. Een dag zonder iets bijzonders, iets buitengewoons, iets dat opvalt, waar je bij stil blijft staan, dat binnenkomt of waar je de grootste lol om hebt. Nou, misschien dan Fred zijn volgende lekke band, heel vreemd, Fred rijdt zelden lek. Kostte veel tijd maar dat werd allergemoedelijkst in de schaduwen van een bosrijke afdaling ondergaan. Alsof het de gewoonste zaak van de de wereld was, we rommelen een tijdje met de band, vier toeschouwers die af en toe een helpende hand reiken, anderen die op enige afstand een praatje maken. We zijn de rust zelve, een lange dag voor de boeg, de zon schijnt, wie maakt ons wat? Eigenlijk was vandaag een dag van algeheel welbevinden, zonder pieken en dalen. Ja er werd wel wat geklommen, maar niet overmatig veel. We dachten zelfs de afslag naar de enige klim van betekenis te hebben gemist en moesten vervolgens 15 km om de heuvel heen fietsen, waardoor we eigenlijk niet hoefden te klimmen. Nou, dat hebben we geweten. Al gauw was het weer stijgen boven de 10% en dan beginnen de jochies van F4F toch een beetje te piepen. 15 km voor niets omgefietst. Maar ook dit werd allemaal goed verteerd, er werden kleine wedstrijdjes gefietst, met best aardige maar toch niet allesomvattende inzet van het type ‘de dood of de gladiolen’. En we fietsten door het lieflijke Nederoostenrijk, met bekoorlijke heuvels in vele kleuren groen, soms wat omhoog en dan weer fijn naar beneden. Ook niets om aanstoot aan te nemen of om ‘awestruck’ tot stilstand te komen bij zoveel schoonheid. Gemoedelijke dorpjes onderweg die ook op maandagochtend de indruk wekken de zondag te vieren, zoals Peter constateert. Het leven kabbelt hier aller comfortabelst verder, en onze tocht ook. Fred gooit nog wel even de turbo erop, probeert verloren tijd goed te maken, het peloton amechtig in zijn wiel. Maar niemand die zegt dat het wel wat minder mag, ook deze versnelling wordt stoicijns geincasseerd. We lunchen na 100km onder een prachtige en vooral schaduwrijke kersenboom langs de weg, waar Ben een rijke tafel heeft klaar gezet. Het hoogtepunt van de lunch, echt, vormt inmiddels de kop Nescafe Gold die we aan het slot krijgen voorgeschoteld. Onvoorstelbaar dat dat vroeger met alle dagreizen en kampeertochten standaard meeging. Het is niet te drinken, maar als een gebruik na drie lunches tot een traditie wordt dan moet zij geeerd worden. Iedereen wil na de Nescafe in ieder geval heel graag weer op de fiets, dat is een nuttige bijkomstigheid. In een herentempo rijden we de laatste 45 km naar Bratislava, buitengewoon prettig. Simon probeert nog wel op kop hard tempo te maken maar wordt vriendelijk gewezen op de techniek en deugd van het rijden in dienst van de groep. En zo fladderen we het laatste stukje langs de Donau Bratislava binnen. De hele dag fladderen we maar wat, en als ik eerlijk ben, eigenlijk de hele tocht en al die acht vorige tochten fladderen we maar wat. In totale vrijheid en onbezorgdheid fladderen, met niet meer verantwoordelijkheid dan samen aankomen. We hebben allemaal op zn tijd wel wat menselijke en zakelijke beslommeringen die ons bezig houden maar het fietsen dempt ze. Door onze gesprekken leren we ze meer en meer samen te dragen, waardoor, ook als het diep zit en moeilijk is, we elkaar wat lichter maken. Je bent maar een bofkont, schreef iemand me vanavond. En zo is het, bofkonten zijn we dat we deze allergewoonste en daarmee spectaculaire fietsdag mogen beleven. Dat we zo mogen fladderen.
