Lost in translation, 6 juni, door jaap
D-Day vandaag en zo voelde het ook wel. Een etappe van tenminste 147 km met uitbreiding naar 155 km en extra beklimmingen. Onweer en regen dreigen de hele dag, dit zou wel eens een hele zware kunnen worden. Er is ook spanning in het peloton, we zouden vroeg ontbijten en op pad, maar die boodschap is Onno en mij ontgaan. Lichtelijk geagiteerd zitten we allemaal toch nog mooi vroeg op de fiets. We komen na 40 km aan in het gehucht Pohorela, het bordje centrum doet vermoeden dat we hier ook wel koffie kunnen krijgen. Het dorp blijkt een lang omhoog lopend lint met aan het eind een gebouw waar ik in de wonderlijke Slowaakse taal het woord espresso denk te ontwaren. Koffie. We zijn alleen te vroeg, het is 10.40 uur en de kroeg gaat pas om 11 uur open. In de supermarkt ernaast, kennelijk van dezelfde eigenaar en wel open, vragen we of we al binnen mogen voor de koffie. In vol Slowaaks wordt met de nodige misbaar gereageerd. Ik heb geen idee wat de man zegt. Een vrouwt schrijft iets op een briefje: 11.00. Dat stond ook al op de deur. Ik schrijf 10.45 op het briefje, als tegenzet in de onderhandelingen. Opnieuw misbaar, nadrukkelijk wijzen op 11.00 op het briefje. We druipen af en constateren dat de volgende koffietent 50 km verderop is. Toch maar even wachten. En dan, precies om 10.55 uur, gaat de kroeg open. Zonder een blik te vertrekken neemt de uitbater de bestelling op: 7 capuccino’s. De menselijke geest associeert eindeloos en ziet vaak niet-bestaande patronen (waarvan de meta-fysische vraag is of ze dan niet gewoon wel bestaan, omdat we ze nu eenmaal denken) en ik moet denken aan de wegwerker twee dagen geleden die volkomen nutteloos een stopbordje in onze richting priemt omdat op de andere weghelft wordt gewerkt hoewel er helemaal geen verkeer is. Het bord gaat omhoog, we moeten stil staan, uit de pedalen en dan maakt hij een achteloos gebaar dat we ‘stiekem’ toch wel achter hem langs mogen. Eerst weigeren, regel is regel, openingstijd is openingstijd, en dan toch, verholen haast toestaan dat we van de regel afwijken. Zit hier inderdaad een patroon? De taal helpt ook niet bij dit alles. Van de borden langs de weg snappen we helemaal niets. Geen woord herkennen we en het Hongaars dat er in het begin vaak onder stond biedt ook weinig steun. Een paar keer maakt een plaatsnaam met Horny erin vrolijke gedachten op. Ik zoek het op, Horny blijkt boven te betekenen. Er is ook een vrouwelijke variant, Horna, het is maar dat u het weet. Communiceren met mensen onderweg is praktisch onmogelijk. Ze verstaan geen woord Engels of Duits en het lijkt ook wel alsof elke verdere uitleg van wat we bedoelen, met handgebaren en al, alleen maar tot verwijdering leidt in plaast van wederzijds verstaan. We rijden zo door een soort niemandsland, er zijn wel mensen, hoewel niet veel: de meeste plaatsjes waar we doorheen rijden zijn vervallen en overwegend leeg. De enige communicatie die er is bestaat uit het doorgeven van een bestelling en het registreren in een hotel. En ook dat is een theater van misverstand. Als we in Galanta dinsdag voor het hele peloton capuccino/espresso en cola/fanta bestellen, komt er een capuccino en twee cola. En verder niks. De bedienster verdwijnt gewoon, gaat andere mensen bedienen. Pas als een andere vrouw langs komt lijkt het mogelijk ook de overige koffies en colaas te ontvangen. Als we in een hotel proberen de equipe van 9 man te verdelen over 6 gereserveerde kamers onstaat er steevast paniek. We moeten praten als brugman om in de kamers te mogen in de samenstelling die wij hebben bedacht: drie vaste slapies (Peter en Maurits, Noud en Cornelis, Onno en ik) en drie een persoonskamers (voor Fred, Simon en Ben, vanwege indringend snurken door Simon dat twee jaar geleden ernstig getraumatiseerde slachtoffers maakte in het peloton). Daar zijn we al snel een half uur of meer mee bezig, iedere keer. Vanavond spant de kroon, in Hotel Lokis, schitterend gelegen boven het Jezioro Czorsztynskie meer, net over de grens in Polen. De receptioniste doet een openingszet: vier dubbele kamers en 1 enkele. Nee, zeg ik, we hebben zes kamers gereserveerd. Ze kijkt me niet begrijpend aan. Staart naar haar scherm en zeg nog eens: vier dubbele kamers en een enkele, maar nu meteen vraagteken aan het eind, toch? Ik laat haar de boeking voor zes kamers zien op mn telefoon, maar ze lijkt geen idee te hebben waar ze naar kijkt. Six persons in three double rooms and three persons in three single rooms, probeer ik. De vertwijfeling in haar ogen stijgt tot ver boven de wenkbrauwen. Ze gooit het over een andere boeg: Address? Ik schrijf mijn adres op. Ze doet niets met het briefje, ze heeft geen idee wat er staat. Ik probeer het nog eens in het Duits, nog steeds geen verbinding. Ineens slaat haar benadering om en liggen er 6 kamersleutels klaar. Niemand hoeft zich in te schrijven, het is mooi geweest, ze geeft het op, meer kan van haar niet worden verwacht. Dezelfde jonge vrouw blijkt ook de bediening bij het avond eten te doen. We zijn de enige gasten in het hotel, althans in de eetzaal. Bestellen lukt, met het aanwijzen van het menu op de kaart. De gerechten worden per twee uitgeserveerd. Als de eerste zijn soep op heeft krijgt de laatste zijn salade. Zelfde met hoofdgerecht, behalve dat de laatste nu helemaal niets krijgt. Maurits, het slachtoffer, vraagt haar als alle andere bijna uitgegeten zijn toch maar: waarom komt mijn bestelling niet? Ze reageert met een boze John Cleese blik: jij hebt helemaal niets besteld!@! We zijn in Fawlty Towers beland. Ook dit lost zich weer op en om 21.10 willen we een toetje bestellen. Kitchen is closed, 9 o clock, horen we. HUH?? Keuken gesloten terwijl geen desert is aangeboden. Er komt geen uitleg, en wat er komt begrijpen we niet. We kunnen niets meer bestellen. Na een hernieuwde onderhandelingen met vragende blikken en wijzende handen weet ik er nog wat koffie en thee uit te slepen. 6 koffie en 2 thee graag. Ze brengt uiteindelijk 4 koffie en 2 thee en we zijn redelijk tevreden met dit resultaat. Ik zal u de discussie over de rekening besparen, waarbij de omzetting van Zloty naar Euro’s een nieuw onneembaar obstakel bleek. Zo Lost in Translation ben ik nog nooit geweest.
