De trein van het leven
Megeve, 7 juni, Jaap
Peter en ik fietsen vandaag de milde tocht. Door het dal van eerst de rivier de Arc en daarna de Isere naar Albertville en vandaar omhoog naar Megeve. De Madeleine laten we rechts liggen, een kluif voor de anderen. Bij de splitsing van de weg, rechts de Madeleine, 15 km klimmen, links naar beneden, vraag ik aan Peter of we toch niet achter de anderen aan omhoog willen. ‘Snel!’ zegt Peter, en duikt links naar beneden het dal in, voordat het lot ons toch weer die ploert opstuurt. We maken van het dal dankbaar gebruik voor een mooi stukje tempo rijden. We wisselen wat af op de kop en gaan af en toe gewoon met 38 km/u valsplat omhoog met een briesje tegen, jonge jongens als we zijn. Van de bergen en het dal om ons heen merken we niet zoveel.
Ik moet denken aan een Frans liedje dat de hele week al in mn hoofd zit. Van Riccardo Cocciante, de Italiaanse troubadour die ook eens een plaat in het Frans heeft gemaakt. Ik kocht dit plaat toen ik 18 was, in Antwerpen. Daarna nog zelden gehoord, zeker niet meer nadat Marco Borsato een hele reeks van zijn nummers in het Nederlands ging zingen. Het nummer dat me vooral is bijgebleven heet Le Train. Over een jongeman die afscheid neemt van zn ouders die op het perron staan, afscheid neemt van zijn jeugd en de zorgeloze tijd, het grote leven vol onzekerheid tegemoet. Deze zinnen gaan in het dal steeds door mn hoofd:
Et le train va trop vite, ce grand train qui m’ emmene;
Sans se preoccuper, ni de monts ni des plaines.
Als zo’n trein knallen Peter en ik door het dal, eigenlijk te snel, zonder ons te bekreunen om de bergen en de vlakten. We zien ze niet, razen onverstoorbaar door. We zijn voor ons gevoel nog maar net op pad of 56 km later zitten we al aan de koffie in Albertville, 2/3 van de hele tocht. We hebben het ook erg getroffen stellen we vast, je zal nu toch de Madeleine op moeten fietsen.
Dat gevoel wordt alleen maar sterker als we vervolgens moeten klimmen naar Megeve. Van Albertville zo’n 30 km omhoog, met een prachtig stuk door een gorge maar wel echt klimmen. Het is niet zwaar en steil maar wel een heel eind. Voor een lekker makkelijk dagje hebben we in Megeve meer dan genoeg gedaan.
S Avonds aan het diner spreken we over de aarzelende transformatie die zich van het F4F peloton meester maakt. Niet meer de ijzeren wil of simpelweg het vermogen om elke alpencol op te willen vliegen, of t liefst twee achter elkaar. En toch weer wel, de moeite van dat moeten loslaten, er een punt achter te zetten. Maar ook de mogelijkheid om F4F om te zetten in een ander soort fietsavontuur. Samen, met de hele groep, ipv een uitvaller hier, afgesplitste ladies tour daar etc. Er is vrij veel Europa zonder Alpen of Pyreneeën bij voorbeeld, waar we met elkaar eindeloos fietspret kunnen hebben. Of toch een keer een steelride tocht met elkaar? Het gevoel van samen willen doorfietsen overheerst aan tafel, is veel sterker dan de prestatiedrang. Maar wat dat betekent voor de etappe van morgen, daar laten we ons nog niet over uit. Misschien toch nog een keer een dikke, vette alpencol, gewoon omdat het nu nog net kan met elkaar. Eerst eens kijken of we een goede nacht slaap kunnen pakken.
Ondertussen denk ik terug aan Le Train van Cocciante. Hij zingt:
Mais le train court et court tout au long de ma vie
Ma vie, comme ce train, va de plus en plus vite
Des visages surgissent et d’ autres disparaissent
Emportant avec eux ce que fut ma jeunesse.
Met een beetje goede wil kan ik de jeugd, die voor Cocciante afliep rond zn 18e vermoed ik, oprekken tot 60. Na ruim 40 jaar komen deze woorden eindelijk binnen.
