Een opgehouden onweer
Grenoble, 6 juni, Fred
De titel heb ik niet zelf verzonnen. Maar zo voelde de dag van gisteren en eigenlijk ook wel vandaag. Naar het verhaal van Jacques Hamelink uit Het Plantaardig Bewind. Ik noemde het ooit al in een blogje. In blogjes mag je herhalen, anders kom je nergens. Het verhaal ging over onheil, dreiging en een noodlottige gebeurtenis. En het raadsel der natuur. Voor ons is het raadsel geen verhaal maar realiteit. Het onweer rommelt, de cumulo nimbussen sieren de lucht als kolkende watten. Donkergrijze vlakken. Steeds bleef het pandemonium ons onze carbon paardjes bespaard. Tot gisteren. Toen was ons geluk ten einde. Nadat we tussen Pont St Esprit en Crest twee colletjes beklommen brak het los. We zaten net aan de lunch. Ineens was het opgehouden onweer niet meer opgehouden maar gewoon onweer. De hemel barstte open. Alleen arme Maurits kwam als een verzopen kat aanfietsen. Wij zagen het landschap verdwijnen in de regen. Dikke druppels. Om na een halfuurtje weer tevoorschijn te komen. Met een zonnetje. Alsof er niets was gebeurd. En wij bijna droog.
Dreiging dus. Want het opgehouden onweer in ons hoofd is niet het onweer, maar de bergtoppen die ons wachten. In de verte kondigen die zich aan. We lieten de Ventoux rechts liggen, net als de Col d’IZoard. Maar voor ons, in de verte begint het beklimmen lieflijk met de schone, sympathieke Col de Bacchus, en de fraaie, genadige Gorges de la Bourne. En dan, daar achter, daar gebeurt het. De Glandon, Madeleine, Colombière en nog zo wat. We spreken er met respect over. Delen elkaars onzekerheid. Zijn we nog wel in staat om dit te verduren? Een klim van soms bijna dertig (30!) kilometer. Stijgingspercentages, kilometerslang in de dubbele cijfers. Maurits heeft zijn conclusies al getrokken. Met de naweeën van griep in zijn lijf is het geen doen. Cornelis vreest de komende warmte en hitte in de bergen. En Peter – de koning van de Vesuvius – hij is de oudste en benoemt het, zoals een oudste het moet benoemen. Ineens tijdens de koffie: ‘het wordt voor mij wel de laatste keer over die Alpenreuzen’. Stilte, niet eens pijnlijk, maar respectvol. Het is gezegd.
Want het echte onweer zit in onze hoofden, onze lijven, die nu toch echt wat beginnen te haperen. Ook ik. Daar helpt geen Garmin-mededeling aan. ‘Uw fitness-leeftijd is 20’. Jaja, algoritme of wat dan ook, je bent duidelijk geen mens van vlees en bloed. Deze editie is er een van het echt omarmen van de verandering, de aftakeling, de pijntjes en meer dan dat. Ik moest denken aan de podcast van Paul Santen, over een Amsterdamse fietsgroep met niet alleen Tim Krabbé (80!), maar ook andere oude vedetten. ‘Ook de dood fietst mee in ons peloton’. Onze speeches kantelen bij de editie 2023 van fietsen4fietsen: het gaat over ‘Leven en Lot’, wat die begrippen voor ons betekenen, maar ook onze nieuwste fase. De ouderdom. We spreken dus ook steeds meer over de jeugd: ‘het gaat niet meer over ons, maar onze kinderen’. Dan breekt de zon weer door in onze gesprekken. Onze kinderen. Het onweer verdwijnt als sneeuw voor de zon. Het leven gaat door. Wat zeg ik? We zullen die bergreuzen nog eens wat laten zien!
