Groepsdynamiek rond een rustdag
Evian les Bain, 8 juni, Fred
Het fenomeen is welbekend. Een rustdag is om uit te rusten, te herstellen. Toch? In de Tour – ook wel Ronde van Frankrijk genoemd – luidt het dat je ‘either love it or hate it’. Sommige renners worden slechter, andere hebben er baat bij. Dat zijn profs. Bij ons maakt het niet uit: wij worden misschien slechter, nooit beter. Maar hebben er wel baat bij. We willen er gewoon een dagje tussenuit. We zijn ook zo’n lekker stel met elkaar. Eerst kijken we vol verlangen naar de fietsweek uit. We kunnen niet wachten! Lekker fietsen, even niks. Dan kijken we na één dag nog eens goed naar het programma, door Cornelis in een fraaie presentatie gevat, inclusief hoogtemeters en klimprofielen. Dan begint de ellende. We zuchten en steunen. En preluderen al op alternatieven (‘ladiestour’). Waarom geen rustdag, zoals we ooit in Italië deden? Gisteren hebben we als groep het kantelpunt ervaren – we gaan het relaxter aan doen. Dan is dit toch logisch?. Vanmorgen bij het ontbijt was de apotheose van een onnavolgbaar besluitvormingsproces, dat Peter als ‘fascinerende groepsdynamiek’ zou betitelen. Welke route gaan we rijden?, was de leidende vraag. Op het menu voor de dag 7 stond variant 7, een rit van 120 km met drie Alpencols, waaronder de niet misselijke Col de la Colombière, naast de Aravis en de Jambaz. Gisteravond werd er al voorzichtig aan geknabbeld. Was het niet wat veel, na alles wat we al verstouwden en gezien de schade in het peloton? Stoere mannen die niet per se gebrek aan ego hebben, opperen enigszins besmuikt dat we natuurlijk ook de reeds door Cornelis voorziene 7B variant kunnen nemen. Niemand zegt dan keihard ‘ja’! Wel klinkt ineens ‘misschien’. De rekkelijken biechten op toch liever het alternatief te doen. Noud oppert dan om er toch maar eens een nachtje over te slapen. We zitten vanmorgen dus aan het ontbijt – twee tafels binnen schootsafstand – met een gigantische olifant in de kamer. Noud legt op z’n Nouds de vraag op tafel: niet eromheen draaien, gewoon bam! ‘Zullen we 7B doen, kunnen we er alvast wennen aan een relaxter programma’, zegt hij, met de wallen onder zijn ogen, bijna verontschuldigend. Ik merk bij mezelf dat ik toch wel die Colombière zou willen doen. Maar ja. Ik mompel iets over ‘een meerderheid’. Begeleider Ben kijkt met pretoogjes. Jaap kijkt op zijn telefoon, ik kijk naar de andere tafel. Geen beweging. Noud staat op, kijkt ons aan: zullen we maar 7B doen? Ik vind het goed, Jaap met z’n bloeddrukprobleem ook. Ik kijk nog eens naar de andere tafel, hoop op een doorslaggevend signaal. Niks. Ook niet van route-ontwerper en kaartengek Peter – lid en erevoorzitter van de Commissie Kaart. Hardfietser Simon, aarzelt ook. Het is wel zijn laatste kans op eeuwige Alpenroem. Maar Peter, die toch echt moeite heeft met langere klims, blijkt verrassend voor de zware variant 7. Noud loopt naar de andere tafel en drukt door: ‘die tafel wil variant 7b, jullie ook akkoord?’. Peter stribbelt tegen, maar zonder overtuiging. En zo wordt ‘ergens’ besloten. Zeven volwassen mannen nemen bijna per ongeluk, maar geheel in lijn met de afspraak het ‘anders te gaan doen’, het besluit tot een rustig ritje. Zeg maar een rustdag. En ineens is iedereen blij en heeft er weer zin in. Oftewel: opluchting maakt zich meester van het gezelschap. De vertrektijd wordt verlaat, we hebben eigenlijk vrij. En inderdaad, de dag is een makkie. We dalen veel, mogen ons vergapen aan de Mont Blanc, dulden een corpulente verstekeling met antieke fiets (toeclips!) in ons midden en fietsen op ons dooie akkertje de Col de Jambaz op. Het is een rustdag waar niemand moe van wordt. We voelen eigenlijk de kracht waarmee je makkelijk drie cols had kunnen beklimmen. Maar daar is het nu te laat voor.
