Post-sierlijk
Montaimont, 6 juni, Jaap
Het is iedere morgen een bijzonder bedoening als de heren van Fietsen4Fietsen zich in het lycra hijsen om weer een zware tocht te ondernemen. Om maar volkomen eerlijk te zijn: het ziet er natuurlijk niet uit. Mannen, veelal grote mannen, in uitpuilend strak lycra als ze even vergeten hun buik in te houden. Als ze allemaal zoals op de eerste dag hetzelfde pak aan zouden doen zou dat er tenminste nog een beetje op lijken. Maar die discipline vervalt altijd na een dag of twee, drie. Vandaag twee witte shirts ter ere van deze tocht, een donkerblauwe van de tocht van twee jaar geleden, een donker groen/zwart shirt van een jaar of zes geleden en een hors-categorie rood-wit-blauw shirt (wel in de goede volgorde). Hoe ouder de shirts hoe minder goed ze blijken te passen.
Het is met een woord potsierlijk. Het wekt de lachlust op. Het is dwaas, kluchtig, niet serieus te nemen. Het is een wonderlijk woord: potsierlijk. Het komt van het Duitse possierlich, een afleiding van het woord Posse dat grap of klucht betekent. Wij verbaasden ons er vroeger nog wel eens over dat we niet overal worden toegejuicht en bewonderd. In al die jaren telden we de bewonderaars op de vingers van een hand, vaak kleine kinderen die nog snel onder de indruk zijn. Vrouwelijk schoon kijkt het liefst snel weg als wij langs zoeven. We hebben het thema door de jaren heen stilletjes wat laten rusten, stilzwijgend wordt de teleurstelling gedeeld.
En toch. Als je Fred vandaag de Glandon op ziet dansen, dan zie je juist een sierlijke coureur aan wie je niet afziet hoe hard ie wel gaat. Simon fietst als een krachtige Flandrien, je moet er van houden maar kracht in overvloed. Als derde kwam ik boven, door sommigen in de groep de Stilist genoemd omdat ik zo stil zit maar inmiddels wel wat stijf in de schouders. Onno dan, een bonk explosie voor wie 25 km net even te lang is. En Noud, onnavolgbare wijdbeense stijl met sandalen op de fiets! Cornelis en Peter zijn vandaag buiten beeld, ze verkennen een andere route die hen niet over de Glandon brengt, de ladies tour naar eigen zeggen. Peter swingt op de fiets, vooral met zn rechterbeen. Cornelis fietst strak, soms genadeloos hard.
En als we dan met nog maar vier man de Glandon afdalen (Onno stapt in de bus, naar later blijkt een wijze keuze), dan voelen we vooral dat het sierlijk is. Niemand die het ziet, maar we ervaren dat we dansen, van links naar rechts in korte bochtjes. Vergeet de pakken, de buiken, de ietwat verkrampte houdingen, je ziet de oorspronkelijke sierlijkheid van de mannen van F4F er nog doorheen schemeren. Niet potsierlijk, maar post-sierlijk, dat zijn wij!
