The Road to Abeline
Evian les Bains, 8 juni, Jaap
Het voelt als The Road to Abeline vanmorgen als de groep zonder een precies moment te kunnen aanwijzen tot het kennelijke besluit komt dat we gezamenlijk een milde variant gaan fietsen vandaag, met een enkele klim. De anekdote van de Road to Abilene is een bekende in de management literatuur: hoe een groep tot een beslissing kan komen waar een meerderheid van de groep eigenlijk geen trek in heeft. In de anekdote zit een familie op de veranda een spelletje te spelen als de vader voorstelt naar Abeline te gaan voor het avondeten, 85 km verderop. Moeder zegt wat een goed idee, de dochter wil ook graag en hup daar gaan ze de auto in, voor een lange, warme, stoffige rit in de brandende hitte door de woestijn. Het eten in Abeline is net zo slecht als de autorit en als ze uiteindelijk ruime vier uur later uitgeput weer thuis zijn zegt een van hen: ik was eigenlijk veel liever thuis gebleven maar ik ging mee omdat de andere drie zo enthousiast zijn. Een ander zegt: ik ging mee om jullie en plezier te doen en de vader zegt: ik stelde het alleen maar voor omdat ik dacht dat jullie je verveelden. Samen besloten ze naar Abeline te gaan waar niemand naar toe wilde. Dit is de Abilene paradox.
Zo was het vanmorgen ook, zo lijkt het. Peter en ik dachten allebei: verdulleme, we gaan die drie cols doen vandaag, het is de laatste keer, nog een keer lijden nu het nog kan. Fred en Simon willen altijd klimmen als het kan, ook om te kijken of ze de ander eraf kunnen rijden. Onno zou het zeker hebben gedaan als Fred en Simon zouden gaan, er moet gestreden worden. Noud bikkelt zich elke col omhoog en Cornelis zou zonder meer mee zijn gegaan als alle anderen de cols op zouden gaan. Maar in plaats van bikkelen op de cols komt zonder enig gesprek het besluit tot stand dat we er een feestdag van gaan maken vandaag.
En feest wordt het. Afdalend vanuit Megeve doemt rechts het Mont Blanc massief op, groots, wit en overweldigend. De afdaling is een genot voor het fietsende wezen, ik vermoed dat het een vergelijkbare kick geeft als de e-bike aan de arme sloebers in de stad. De sensatie van snelheid zonder inspanning, moeiteloze soepelheid. Je kunt ook in afdalen de limiet opzoeken, hard trappen om nog wat harder te gaan, maar we houden het rustig vandaag. Totdat voor ons een jonge dame op de racefiets afdaalt. Peter zet machtig aan om als leider van het peloton haar als eerste te kunnen passeren, met een uiterst beminnelijk knikje naar beneden van zijn hoge ros naar de dame in kwestie. Aangespoord door deze geste sluit ze vrolijk aan achter het pot-of post-sierlijke F4F genootschap.
Na een koffie/cola op het terras van een cafe dat ons terugvoert naar de jaren 50, veel rokende mensen, armetierigheid, een soort Abeline waar je niet wilt zijn, beginnen we aan een mooie klim van de Col de Jambaz. Col is wel veel gezegd, het is een mooie klim van 13 km met weinig steils en ik zet er maar eens wat tempo in. En gelukkig gaat het systeem aan, het voelt lekker zo wat harder te gaan. Fred en Simon laten me gaan, dit is niet een beklimming die ertoe doet, en ik fladder lekker naar boven. Kan nog wel een tijdje door, maar daar staat ineens Ben in de bocht met de lunch, een kilometer of zes voor de top. Daar gaat mn kans op het als eerste boven zijn. We kunnen ook niet echt meer eten zo aan het eind van de week. Een beetje soep en yoghurt met cruesli, wat foute koffie en chocola en we gaan weer. Ik zet nog eens lekker goed aan, wil nog even goed moe worden. Onno pakt de handschoen op en samen denderen we de laatste kilometers naar boven. Dat was lekker.
En daarna weer afdalen, naar het meer van Geneve. Ons Abilene blijkt een klein paradijs, een hotelletje met zwembad in een tuin in Evian les Bains. Met s avonds een heerlijke diner vlakbij de randen van het meer, naast het Casino (de auto’s van al die sufferds die niet op de fiets naar Abilene zijn gekomen denken we maar even weg). Sommige paradoxen lossen zich gewoon op. Zo leerde Yogi Berra al als je voor een moeilijke keuze staat: If you come to the fork of the road, take it!
