Tot rust komen
Beziers 1 juni 2023, Jaap
Eindelijk weer op pad, en hoe. In de trein van Schiphol naar Beziers met een overstap in Parijs. We verheugen ons allemaal op de reis. 7,5 uur in twee hoge snelheidstreinen comfortabel en zero emissions (tenminste als ze werkelijk groene energie voor de stroom voor de trein gebruiken, wie zal het zeggen). De tocht begint met een rustdag. Maar dan moet je wel eerst in de trein zitten. Een taxi met Onno en Simon. Ik ken de chauffeur, hij heeft me wel eens vaker gereden. Een chauffeur van het type: je gooit er een kwartje in en hij praat honderd uit tot je hebt afgerekend en met je bagage wegloopt. Plat Amsterdams, vertelt eindeloos over het prachtige verleden toen taxi chauffeurs nog zonder belemmering hun clienten konden besodemieteren, over zijn taxi bedrijf met 50 chauffeurs dat in een klap failliet ging toen de markt open ging en al die chauffeurs eigen vergunningen konden kopen, van zn moeder die in haar hoogtijdagen 22 cafe’s in Amsterdam had en ze heeft nu een resort op de Canarische eilanden waar mn broer de tent runt en weet je waar ze dan in die cafes het meeste geld aan verdiende? Aan de eenarmige gokmachine, waar ze een puntje in het mechaniek soldeerden zodat de vier rollen nooit precies op de gelijke plaatjes belanden en het apparaat nooit uitkeerde, behalve af en toe als de zaak vol was en de teller van het apparaat nog maar op 200 gulden stond, dan haalden ze het soldeer puntje er wel eens af zodat iedereen zag dat je toch wel een echte goede kans had; en in die tijd krijg je nog 10% van de juwelier als je een stel rijke sheiks naar hun winkel bracht, toch af en toe 50 ruggen mee verdiend; en dan dat stel dat niet meer wilde vliegen en met de taxi naar Barcelona wilde, drie dagen met mn maat op en neer geweest, 4800 gulden verdiend. Dat kan allemaal niet meer, er is niets meer aan, onze eerlijke boterham is van ons gestolen, ja dank voor de tip en goede reis! Daar staan we dan op Schiphol. Nauwelijks wakker in de vroege morgen moeten wij drieën ernstig bijkomen van deze niet-aflatende spraakwaterval van heimwee naar de ongestoorde sjoemelende romantiek, toen het leven nog goed was.
Maar daar komt de trein al en de rust keer weer. De mannen zitten verspreid in de trein, sommigen bescheiden in de tweede klas, andere nemen het wat ruimer in de eerste klas. De stoelen en beenruimte in de tweede klas vallen heel erg mee. In de eerste klas betaal je vooral eur 100 extra voor een beroerde maaltijd en dito koffie, leggen we de stakkers in Parijs uit. De reis verloopt uiterst soepel. Eenmaal Brussel voorbij gaat het hard. Ongestoord werken aan een stuk voor een client. Ik lees wat in Leven en Lot en voor ik het weet zijn we al in Parijs. Soepel met de metro naar Gare de Lyon en vandaar vier uur kalmpjes knallen naar de Franse Zuidkust. Zo kalm dat de de man met de hamer hard toeslaat. Ik krijg nog net het document op mn ipad bewaard en dan zeil ik naar het land vol zoete dromen. Om vier uur stipt ontwaken we in Beziers, onze eindbestemming. Uitgerust en al en het werk is ook nog af.
In Beziers begint de tocht echt, allereerst met een klim van de eerste categorie, te voet, steil door een park omhoog naar het hotel. De mannen die met de rolkoffers sterk in het voordeel waren op de gladde vloeren van de stations, zuchten en steunen over het rafelige pad in het park omhoog. Terwijl de stoere mannen met de grote draagtassen vrolijk en op tempo omhoog klauteren. De toon is gezet.
Bij het hotel staat de bus al klaar, Ben is ook net gearriveerd! Het is nog vroeg en we denken dat het een goed idee is om alvast een rondje te rijden, even erin komen. Snel omkleden, fietsen uit de bus en gaan. Midden in de avondspits. Alle wegen uit Beziers lopen vol. We wurmen ons door de auto’s heen en belanden voortdurend op stukken semi-snelweg, soms mogen fietsen er op en dan weer niet. Heldhaftig wringen we ons tussen de auto’s door, koelbloedig knallen we ze op de vluchtstrook voorbij en met de nodige hartverzakkingen steken we rotondes over waar geen enkele automobilist rekening houdt met een stel fietsende idioten uit Nederland. Het gaat soms maar net goed. Precies op het moment dat de stress het peloton volledig in de greep heeft vinden we bij toeval een fantastisch fietspad van 15 km naar de zee. Het contrast is extreem, of al dat razende en voortkruipende blik op de weg in een oogwenk verdwijnt. Wij rijden tot op het strand, parkeren de fietsen in het zand en genieten van de Mediterranee met een colaatje. De koppies stralen allemaal weer, de stress lijkt verdwenen, het gevoel van heer en meester te zijn over onze tocht, ipv overgelaten aan het onbehagelijke lot van het verkeer, daalt langzaam in. Terug wordt het nog mooier. Maurits weet een fantastisch verhard zandpad door een natuurgebied te vinden, waar we, althans Fred, menig steltkluut ontwaart, naar het schijnt nogal zeldzaam. Maar meer nog dan de vogels genieten wij van hun gebied, in de jonge zomeravond lucht. Sereen voelt het en worden wij. We zijn tot rust gekomen, klaar voor de tocht!
