Vrijdag 8 juni 2012, blogpost van Fred – Verjongingskuur.

We zijn als oude mannen aangekomen. En hopen als jonge goden te vertrekken. Florence-Rome-Milaan is het recept van onze onderneming. Jongens zijn we, en het liefst jonge jongens. Aan de Arno.We zijn er weer! Handen worden geestdriftig geschud, omhelzingen duren wat langer: stop de tijd, laat de klokken luiden in deze eeuwige stad, want hier zijn wij: de koene ridders van het stalen ros. Cornelis, Daan, Jaap, Andre, Joost, Maurits, Noud, Onno, Peter en ik. Joris komt later, omdat de dood elders zijn tol eist. Vorig jaar eindigden we hier in hotel Privilegio. Er lijkt niets veranderd. De zon is er, de stad met zijn wonderen en wonden, en de toeristen die even gedesorienteerd kijken als altijd. En ook de mevrouw van het hotel die meent dat er toch ook een trein tussen Florence en Napels rijdt.
Als jonge goden aankomen in Napels? Als nieuw? Zo hoop je dat het hele leven gaat. Maar het leven van fietsers wint het ook niet van de tijd. Dus verzamelen wij moed door met de gedeelde passie, het fietsen, toch een beeje tegen de tijd in te trappen. En monsteren elkaars leed en verval. Want we zijn er, maar toch een beetje als oude mannen. De kwaaltjes, klachten en blessures baren zorg. André is nog even bij de tandarts langsgeweest, Onno heeft griep, ik worstel met een peesontsteking en Peter heeft een pukkel die dwars zit. En we moeten nog van Florence, via Rome naar Napels. Nee, niks te moeten, we mogen, gispt begeleider Cok ons. En zo is het. Want oud of niet, dit is toch prachtig. Een tiental kameraden die het avontuur van de fiets delen, gezamenlijk een boek lezen (over Augustinus), een goed doel hebben in Afrika en ook verder gewoon heel prettige mensen zijn. Augustinus heeft het al geweten: “degenen die geen ruimte laten voor lichamelijke arbeid, maar exclusief aan het geestelijke werk de voorkeur geven, houden de juiste maat niet”. Wij denken, praten fietsen als renners uit de wielerploeg van deze denker. En zoeken de juiste maat.
Dat we in Italie zijn blijkt fluks bij mijn bezoek aan de dottore. Er is een pijnlijke zwelling op mijn linkerpols. De dottore kijkt, heeft niet eens zijn jasje uit gedaan. Hij kijkt als een boer naar een koe in het veld, zegt drie zinnen, schrijft een receptje en meent dat 70 euro dan wel een redelijke vergoeding is. En in de farmacia zijn de hulpvaardige dames klaar om door een filmregisseur achter de toonbank vandaan te worden gerukt. Heerlijke, Italiaanse toonzucht en behaagzucht en schaamteloze verdienzucht. Benvenuto!
Met de groep dineren we in een trattoria om de hoek van al het renaissance-erfgoed dat hier ligt opgestapeld. Daan bijt het spits af met een korte speech over de raadselen van de boeken die we lezen, met nu weer een boek over waarachtigheid (zoiets als integriteit). Met een glimlach van oor tot oor krijgt Jaap, die de inleiding schreef op het boekje over Augustinus, de eerste vraag: “wat is een waarachtige fietser?”. Dat is de opdracht voor morgen.
Wij, oude mannen die jonge goden hopen te worden, gaan slapen. Dit wordt natuurlijk geen verjongingskuur. Godsonmogelijk. Maar we hopen wel dat via www.fietsen4fietsen.nl onze lezers en volgers helpen om van jonge Afrikaanse schoolkinderen geen goden, maar jonge helden te maken. Door ze een fiets te schenken om naar school te kunnen.
Aan ons zal het niet liggen. Wis en waarachtig niet.

9 t/m 17 juni: Florence-Rome-Napels (Jaap Winter)

20 mei 2012. Het Land van Bartje (“ik bid nie veur bruune boon’n”), bij Borger midden op de Hondsrug in Drenthe. Hier keek ik van mijn slaapkamerraam in Stadskanaal op uit over het afgegraven veen. Een peloton van fietsen4fietsers bestaande uit Fred, Maurits, Noud, Cornelis en mij, meldt zich voor wat een mooi trainingsritje belooft te worden. Want getraind moet er ook dit jaar weer worden. Over de mail wordt veel geklaagd over het gebrek aan trainingsuren en -kilometers. De enige die zich daar monter aan onttrekt is Peter, hij fietst gewoon 2 á 3 keer per week en nogal hard ook, met zijn Leidse fietsclubje. De rest moet het van dit soort ritjes hebben, even 100 km op een zaterdag of zondag. Noud en Cornelis verblijven in het Land van Bartje, met studievrienden en gezinnen. Een aantal studievrienden meldt zich aan de start. Mannen zijn mannen en onmiddellijk nemen we elkaar de maat. Men geeft een hand, stelt zich voor, converseert wat over het mooie weer, maar de blikken verraden wat werkelijk gaande is. Ze zijn niet op de ogen gericht maar op de kuiten, de bovenbenen en de buik. Is hij getraind? Volgens zijn buik niet maar kuiten zien er stevig uit. Gaat hij ons eraf rijden of wij hem? Een ander heeft juist dunne kuiten, maar dat heeft Gesink ook. En dan de fietsen. Maurits heeft een gave nieuwe fiets, Cannondale SuperSix, en deze vernieuwt hem op zijn beurt als fietser. Bij mij gaat het net zo, een nieuwe Specialized Roubaix, en dat verplicht. Het zit ook totaal anders, weet nog niet helemaal of je er ook harder van fietst, maar dat gaan we meemaken. De fietsen van de studievrienden lijken en klinken daarentegen zeer ervaren, doorleefd, doorfietst.

Noud laat geen ruimte voor twijfel en kat uit de boom kijken. Na 10 meter ligt de kruissnelheid van de dag vast: 35 km/u. Op de eerste heuvel die we tussen Borger en Buinen tegenkomen gaan er twee van de drie studievrienden af. Het deert Noud niet, “ze hebben zelf een GPS en redden zich wel”. Gezellig een dagje met Noud fietsen. Ondertussen knalt het peloton door, heuvel op, heuvel af, bos in, bos uit, veel draaien en keren. Af en toe met 45 km/u een heuvel op sprinten, oa langs het huis van mijn oude leraar Frans in Drouwen. De heuvels rijgen zich aaneen, het zonnetje schijnt aangename warmte op onze dijen en het gas gaat er goed op. Uiteindelijk gaat ook de derde studievriend van Noud eraf en een gevoel van tevredenheid nestelt zich in het peloton. Er is gefietst vandaag.

Nog drie weken en we mogen weer. Maurits, Joris, Daan, nieuweling Joost, Peter, Onno, Cornelis, Noud, Fred, terug van weggeweest André en ik stappen op in Florence waar we vorig jaar in de hitte eindigden. 500 km in vier dagen naar Rome, een rustdag in de Eeuwige Stad, en dan nog 400 km in drie dagen naar Napels, eindigend op de Vesuvius. Cornelis, Noud en Peter hebben dit jaar zelf de route uitgezet, met gedetailleerde kaarten en GPS tracks. Daar wordt het niet lichter op. De schattingen van Cornelis duiden op een aanzienlijk calorieverbruik per dag. Die rustdag in Rome zullen we nodig hebben. En wat voor rustdag. We gaan op audiëntie bij de Paus. Una sistemazione di riguardo is ons beloofd door de Prefettura della Casa Pontificia, een VIP plaatsing. Naar Rome fietsen vanuit Nederland krijgt zo een bijzondere lading. Mijn goede vriend Paul van Geest heeft het allemaal geregeld. Van Paul lezen we ook een prachtig boekje, Waarachtigheid, over levenskunst volgens Augustinus, met rake boodschappen voor vandaag. We lezen ook de Filosofie van de Heuvel van Ilja Pfeijffer, ook over een fietstocht naar Rome, maar dan heel anders.

En we fietsen weer voor fietsen, dit keer voor projecten in Oeganda en Kenia om voor scholieren fietsen te financieren waarmee ze naar school kunnen. Een prachtig doel. 300 fietsen voor EUR 100, om 300 scholieren naar school te kunnen laten gaan. EUR 30.000 moeten we bij elkaar fietsen. We gaan er weer voor en rekenen op uw steun!

Jaap Winter

1 t/m 9 juli 2011: fietsen voor fietsen van Lausanne naar Florence

18 juni 2010, een vreemd gevoel ’s middags om vier uur op het terras voor ons hotel in Lausanne, om een tafel met grote glazen bier. Glunderend van voldoening over een week zwaar fietsen, van Maastricht naar Lausanne. Grote inspanningen, gemene knikskes en lange beklimmingen, dalen in de regen en toch geen ongelukken, verstillende dalen, een tocht door een prachtig stuk Europa waar we normaal doorheen flitsen op de snelweg of overheen vliegen, mooie gesprekken over geluk, de olifant en de berijder die in ons huizen, WK voetbal wedstrijden tijdens of na de ritten, alles in gezelschap van mannen waar je je hele leven mee wilt blijven fietsen. Blij ook met het geld dat al onze vrienden, familie en relaties bijeen hebben gebracht, EUR 37.000 voor het Wereld Natuur Fonds, ter bescherming van gorilla’s en chimpansees in een prachtig nationaal park in Gabon. Maar ook de Grote, Beklemmende Vraag: now what?

Een groot zwart gat zonder fietstocht in het vooruitzicht? De oplossing is gauw gevonden, volgend jaar weer en wel de volgende etappe, van Lausanne na Rome. Overmoedig na de net volbrachte tocht leggen we dit aan het diner voor aan Filip, onze Vlaamse alles-kunner-op-de-fiets die ons heeft begeleid. Lausanne-Rome, dat moet toch kunnen? En: jij bent er toch ook bij volgend jaar? Filip helpt ons snel uit de droom: hij gaat graag weer mee maar Lausanne-Rome gaan we niet halen in een week. Het wordt Lausanne-Florence, ok dan. Rome is voor de volgende etappe.

21 mei 2011, we zijn bijna een jaar later en de voorbereidingen zijn in volle gang. De route ligt grotendeels vast, Filip is in Italië om de laatste drie etappes uit te tekenen en ons met nog wat knikskes te bedienen. Dit gaat het in grote lijnen worden:

2 juli, Laussanne –Thun/Interlaken 125 km.

3 juli, Interlaken/Thun – Disentis 125 km.

4 juli, Disentis – Splugen 85,5 km.

5 juli, Splugen – Menaggio (Comomeer) 96 km

6 juli, Menaggio – Cremona, 130 km.

7 juli, Cremona – Castelnovo ne’ Monti, 134 km

8 juli, Castelnovo ne’ Monti,– Abetone, 89 km

9 juli Abetone – Florence, 129 km.

Met een zeker angst en beven kijken we uit naar deze tocht, 913,5 km in totaal, nu echt het hooggeberte in en over, met als toetje een paar venijnige dagen in de Apenijnen.  De Sustenpas (2264m), Splügenpas (2113m) en fietsen van Castelnovo ne’ Monti over de Passo delle Radici (1529m) , dat belooft wel wat. Er moet getraind worden, alleen en met de groep. Utrechtse heuvels, Limburgs heuvels, enkelen doen ook alvast wat Franse en Zwitserse Alpen aan.

Een nieuwe etappe, ook een nieuw goed doel waarvoor we fietsen. Vorig jaar fietsten we een tocht, nu spreken we van de volgende etappe en verwachten we nog vaak etappes met elkaar te trappen. Daarbij past een bestendige benadering van het doel waarvoor wij willen fietsen. Wij zullen voortaan Fietsen4Fietsen, geld inzamelen met onze etappes opdat anderen fietsen kunnen krijgen om naar school te kunnen, gezondheidszorg dichterbij te brengen, een bestaan op te bouwen. Dit jaar kiezen we voor een project van Cycling out of Poverty [www.cyclingoutofpoverty.com], een organisatie die kleine zelfstandigen, studenten en medische verzorgers in Afrika steunt met fietsen. We zamelen geld in voor een project om in de stad Koudougou in Burkina Fasso bakfietsen te financieren die gebruikt zullen worden voor afvalverzameling. Onze inzameling loopt via Stichting Amfortas, waarvan een van ons bestuurder is. Amfortas doneert 100% van de ingezamelde gelden aan Cycling out of Poverty. Op de pagina Donatie vindt u meer informatie over Amfortas en Cycling out of Poverty.

De equipe dit jaar is grotendeels ongewijzigd. Wegkapitein Noud Cornelissen, wiens voorbereiding dit voorjaar ons allen angst inboezemt, Cornelis Bos die doet alsof hij alleen maar achter Noud aanrijdt, maar wij weten inmiddels beter, Daan Sistermans die in totale ontspanning elke bult neemt, Maurits Barendrecht de man van hard rechtdoor met veel tegenwind, Joris Beckers, die zo sterk is dat hij de derailleur van zijn frame afscheurt, Onno van Veldhuizen die alleen maar hard kan, tot het niet meer gaat, Fred Schoorl onze bergkoning, Jaap Winter die hem krampachtig probeert bij te houden, en twee nieuwe fietsers, Jaap de Keijzer, die nooit opgeeft en Peter Jurgens die veelbelovende trainingsritjes heeft laten zien.

Dit jaar ook een nieuwe shirt sponsor. Ballast Nedam heeft ons prachtige tenues ter beschikking gesteld, waarvoor veel dank.

We kunnen niet wachten.

Blogpost van 27 juni 2011: Jaap Winter

Gister laatste trainingsritje van de ploeg. We starten van de vertrouwde startplaats in Bilthoven. Vroeg dit keer want ieder moet ’s middags weer wat anders. Ik was benieuwd hoe het zou gaan, afgelopen vrijdag 170 km gefietst, heen en weer van Amsterdam naar Gorinchem, dwars door het Groen Hart. Wat is het daar mooi, zegt een inmiddels tot stadsmens verworden Groninger, het hart bloeit op. Veel regen heen en wind terug, en bovendien drie keer lek gereden. Mocht bij vriendelijke mensen steeds een fietspomp gebruiken. Een hulpvaardige bewoner bood me zelfs aan zijn racefiets te lenen voor de laatste 20 km. Hij was zelf een paar jaar geleden naar Roemenië gefietst, 2500 km en maar een keer een lekke band. Yeah right. Ik heb de fiets afgeslagen en stug de band geplakt met de laatste restjes lijm. Voor mijn deur liep hij weer leeg, perfect timing.

De weg is nog nat om 9 uur ’s ochtends, de buien zijn nog maar net weg getrokken. Het mooie zomerweer kondigt zich aan in een zwoele, vochtige warmte. De mouwtjes gaan al snel uit. En na 15 km de eerste lekke band. Fred is stomverbaasd: “ik rijd nooit lek!” Met mijn nieuw aangeschafte pomp is alles snel weer in het gareel. 13 km verder, weer een lek, Noud. Mijn pomp heeft zijn waarde op dag 1 al meer dan bewezen. De anderen laten zich de pauzes welgevallen, er zijn er maar weinig die vandaag trek hebben in echt hard rijden. Nog minder dan een week te gaan. Als het nu nog niet in de benen zit gaat het vandaag ook niet gebeuren. Fred denkt daar duidelijk anders over en wil vermeende trainingsachterstand vanmorgen toch nog een stukje goed maken. Hij trekt lekker hard weg met natuurlijk Noud in zijn wiel. Als het gat te groot wordt kan ik het niet meer aanzien en knal er maar achter aan. Onno denkt hetzelfde en gaat nog eens over me heen. Samen blazen we naar de koplopers, heerlijk even.

Vlak voor de Amerongse Berg (nou ja Berg, 4.3% gemiddeld, maximum 7% over 1.200 mtr haal ik van een fietsersblog (blog-gertnoordhoek.nl), gert concludeert dat het een eitje is) sluit een fietsclub uit Maarsbergen (aan hun shirts te zien) achter ons aan. Ze peddelen een paar kilometer mee. Een Maarsberger, zonder tabak op zijn poten, denkt dat hij aan het begin van de berg over ons heen moet, maar dat laat deze groep zich niet maar zo gebeuren. Geweldig hoe iedereen als door een bij gestoken de spieren spant, voorover buigt, gas geeft en de blaasbalg aanzet. De een na de ander vliegen we de Maarsberger voorbij die geen idee heeft wat hem overkomt. Bonkend en hijgend moeten we door tot aan de top van de Berg, we kunnen niet hebben dat de Maarsberger toch nog ineens voorbij steekt. Ondertussen heeft Fred ook nog zaken gedaan met een van de leden van de fietsclub, onze site fietsen4fietsen doorgegeven voor een genereuze donatie aan ons goede doel.

De Blauwe Trein kachelt rustig terug naar Bilthoven, de zon komt er steeds meer door, we stralen van de voorpret. Terug na 75 km wacht een verrukkelijke dadeltaart en een wasbeurt voor de fietsen. De meeste fietsen blijven in Bilthoven waar Filip ze woensdagochtend komt halen en in zijn bus meeneemt naar Lausanne. Vrijdagmiddag hopen we daar een eerste rondje te fietsen om zaterdag echt van start te gaan.

We lezen ook weer dit jaar, dit keer De Geografie van Goed en Kwaad van de Leidse filosoof Ándreas Kinniging en, als we behoefte hebben aan iets lichters, A Whole New Mind van Daniel Pink. Kinneging sabelt er rustig op los in de eerste honderd pagina’s, hij moet niet veel meer hebben van het liberalisme en de Verlichting. Zijn pleidooi voor rust en beschouwing zal in menige etappe de komende weken nog wel eens opkomen vermoed ik. Pink is ook lekker bezig, alle procesmanagers kunnen weg, de creatieve right-brainers zullen de toekomst regeren en hij doet er naar goed Amerikaans gebruik een handleiding bij hoe je een right-brainer kunt worden. Ik vraag me nu vooral af of het primaire pijncentrum in de hersenen links of rechts zit en of ik de bergen dus analyserend en procesmatig (gelijkmatig klimmen, let op hartslag en stijgingspercentages) tegemoet moet treden of creatief en out of the box (erin vliegen en zien waar het schip strand, halverwege fel demarreren). Het beste werkt waarschijnlijk the empty box van Mark Cungor (zie a tale of two brains op you tube, zie http://www.youtube.com/watch?v=xxtUH_bHBxs ). Daar zitten wij mannen het liefste in en de komende week zal het niet anders zijn. Genieten wordt het.

Blogpost van 27 juni 2011: Fred Schoorl

De groep van fietsen4bakfietsen – want dat is het – verzamelt zich te Blithoven voor een soort ploegpresentatie. Omarmingen, handen schudden, de eerste geintjes.  Een foto op straat in onze tenuetjes. De stralend blauw/zwart /witte Ballast-Nedampakjes doen het goed onder het lover. We zijn er klaar voor. We hebben de eerste zenuwen al weggelachen, We hebben elkaar al gemonsterd. Zo zullen we het moeten doen: een kleine 1000 km met deze mannen, benen, pakjes, fietsen. En voor dat mooie doel: die bakfietsen voor Koudougou, die in mijn hoofd inmiddels al meefietsen. Nu eerst nog even trainen. Het is benauwd en vochtig, maar dit is kinderspel bij de kwellingen die ons staan te wachten in de Alpen en Apennijnen. Die martelgang  is pas over een week. Wegkapitein Noud neemt de leiding, met zijn ijzeren tempo, dito dijen en snelle tred. Daarna dollen we wat op heuveltjes die de naam nauwelijks verdienen. En toch voel je ze.  Wij trotseren ze met een glimlach. Die langzaam verwordt tot een grimas.  Op de Amerongse Berg wordt er even serieus aan de boom geschud. Cornelis met zijn nieuwe gewicht en nieuwe moraal gaat er vantussen. Ik zit nog in een groepje. De trainingsachterstand die ik vermoed voel ik knellen in de bovenbenen. Ik ontken, rijd strak naar voren en pik bij hem aan. Achter mij hoor ik het eerste steunen voor een bakfiets. Vroeg heldendom. Het zweet der goden (titel wielerboek Benjo Maso) voor het zweet der goeden (Koudougou). Een groep die bij ons aanpikte is er al helemaal af.  Alsof we toch even moeten zetten Cornelis, Jaap en ik  vlak onder de top nog even aan. Waar is Noud? Ik rijd in het rood. Dat moet, een week van tevoren. Daar wordt je stek van, zeggen ze. Op de top kijk ik om en trek nog even door. Hard doorkachelen. Ik juich een beetje van binnen: Africa here we come! Koudougou we are ready! Of nee, Alpen u bent gewaarschuwd: u zult bedwongen worden. Het denken van wielrenners is bescheiden, noch nuchter.  Achter mij zie ik de majestueuze tred van Jaap, het kwieke pedaleren van Cornelis en de kracht van Noud, die superbenen heeft.  En natuurlijk de oerkracht van onze eigen burgemeester Onno, op zijn prachtige nieuwe fiets: zijn rijden dwingt gezag af, zoals het een burgervader betaamt.  Joris en Maurits zijn de mannen die vandaag even een eigen tempo draaien. Van Maurits weet je dat hij het op zijn heupen gaat krijgen. Niet vandaag. Onderweg naar huis wordt er veel gepraat, gelachen en ook wel afgetast: hoe sta jij ervoor? Ik ben vooral opgelucht dat het goed gaat. Op de bergjes die geen bergen zijn. Goed om te zien dat we allen in goede conditie zijn,  ondanks de ook bij mij haperende voorbereiding van de laatste weken. Bij Cornelis wordt er nog koffie met koek gegeten. De fietsen worden schoongespoeld. Ze druipen na: net kinderen die huilen voordat ze het diepe in moeten. Jaap en ik zeggen later in de auto tegen elkaar: ‘in de koersweek gaan we groeien’. Dat hoop en verwacht ik. Maar met zijn allen hopen we vooral dat het saldo voor www.fietsen4fietsen gaat groeien. Daar kunt u die dit leest aan bijdragen.  Doe dat. Dan doen wij het ook.

Blogpost vrijdag 1 juli 2011 (23.00 uur) van Jaap Winter

Als ik vanmorgen even op onze site kijk kan ik m’n ogen niet geloven, er staat ruim Euro 21.000 op! Ik check aan de achterkant van de site, iemand blijkt voor Euro 10.000 een machtiging te hebben gegeven. Het blijkt een vergissing, een nulletje teveel. Euro 1.000 is natuurlijk ook fantastisch, 4 bakfietsen erbij. En terwijl wij door Europa kruisen te lucht en in de trein blijven de bakfietsen binnenstromen, we zitten al op ruim Euro 17.000 en moeten nog fietsen. Zelfs de taxichauffeur op weg naar Schiphol gaat iets doen. Zijn vrouw runt een winkel in tweede hands kleren en opbrengsten gaan soms naar een goed doel. Ze gaan kijken of we ons project kunnen steunen. Mooi om te zien hoe mensen enthousiast raken over het verhaal. In vliegtuig en trein lees ik nog een scriptie, de laatste rafels van het werk voordat het hoofd leeg is. Het wordt al moeilijker me te concentreren. De maten pakken Kinneging erbij maar ik zie dat ze hun aandacht ook moeilijk kunnen vasthouden. De verhalen komen al weer los. Bij het hotel Bellerive staat Filip ons stralend op te wachten, blij ons weer te zien. We praten wat over de tocht, met een net iets te enthousiaste grijns zegt hij: Ge denkt zeker dat het vanaf de Po vlakte naar huis koersen is, he. Was het echt wel een goed idee hem te vragen de laatste drie dagen voor ons uit te zetten, in afwijking van de grote gebaande paden. It seemed such a good idea at the time, maar deze grijns wijst op een ernstige inschattingsfout aan onze kant.We kuieren in zonnig weer naar de oever van het meer, een prachtig uitzicht op de Franse overkant. We genieten en de gesprekken verdiepen. Niet eens zo over het fietsen, maar nieuwe verhalen over boekwinkels, inspiratie, religie, en later, als we dineren in hetzelfde restaurant Pur waar we vorig jaar eindigden, over de crisis van de wereld, Chinezen, Strauss-Kan en van alles meer. Er is ook een ondertoon onder de verhalen. We zijn een jaar verder, ook als groep. De gesprekken rijgen zich moeiteloos aaneen, iedereen is at ease met iedereen. Sommigen van ons kennen elkaar al lang en goed maar met osn allen boren we een nieuw laagje vriendschap aan, zo voelt het. Voor het eten houdt Filip in de bar van het hotel nog een welkomstpraatje. Ik houd het kort want u weet toch alles al. Ontbijt half acht, half 9 inpakken en 9 uur op de fiets, dat wordt het ochtendritme de komende week. Hij grijnst nog wat over wat ons staat te wachten. Op de achtergrond speelt Yesterday van de Beatles. En ik mijmer: Suddenly, the mountains seem much bigger than they used to be.

Blogpost 1 juli 2011 (19.00 uur) van Fred Schoorl

1 juli 2011: aankomst vliegveld Genéve

Blogpost zaterdag 2 juli 2011 (23.30 uur) Jaap Winter

Een slechte nacht, Onno spookt rond en ik ben ook veel wakker. Maar de stralende blauwe lucht verdrijft onmiddellijk alle zorgen, dit wordt een mooie dag.Filip maakt aan het ontbijt weinig woorden vuil aan de tocht van vandaag: na 7 km een stukske omhoog en dan hobbelt ge wat door naar bulle voor koffie na 45 km. Dan een stukske en gaat ge de Jaunpas op, meeste is valsplat en ik sta op de top met de lunch. We worden nog kort toegesproken door Frank Eysinga, voorzitter van de Nederlandse Vereniging in Geneve, die meldt dat het ambassadepersoneel drie bakfietsen bij elkaar heeft gelegd. En dan mogen we eindelijk weg, het is al ruim 10 uur. Eerst een paar km langs het meer, prachtige vergezichten op de alpen aan de overzijde. Twee onwillige achterwielen vragen al direct om aandacht. Daan grapt nog of hij de bus in kan, dit gaat toch niet zo, maar dat wijst Filip resoluut van de hand, fietsen moet ge! Dan links omhoog, van meerniveai de heuvels in. Het is veel steiler dan we dachten, alles kraakt en vloekt, een enkeling moet afstappen onder het uiten van kernachtige krachttermen. En het houdt niet op. Af en toe zien we na een bocht en onvoorstelbaar mooi uitzicht, steeds hoger boven het meer, maar niemand kijkt er naar, nog een bocht en nog een. Eindelijk vlakt het af, 400 mtr hoger. Als we iets verderop even stoppen rochelt iedereen dat het een lieve lust is. De longblaasjes happen naar lucht. De tocht is begonnen, geen twijfel mogelijk. En dan hobbelen we door een sprookjesachtig zwitsers landschap. Heuvel op heuvel af. Op een mooi stuk recht uit naar beneden halen we een voorlopige top, 63.9 op mijn teller, met schuin wind tegen. Voor bedaarde heren prima op zo, eerste dagen. In Bulle een koffiestop, met overmatige tarte tartin en ijs, hetgeen er goed in gaat. Het is al laat, 13 uur en dan nog maar koffie. De lunch wacht boven op de berg, 30 km verder. En weer op pad, naar de Jaun pas. Eerst stevig omhoog, ik zie voor me een kopgroep ontstaan maar kom er niet bij. Rustig blijven denk ik. Als ik schakel vliegt mn ketting eraf, het eerste dat ik denk is: die zijn weg. Ketting erom en verder. Ik fiets een paar kilometer zo’n 30 mtr achter Nouds wiegende heupen omhoog. Voor hem rijden Onno, Fred en Cornelis. Dan vlakt de weg af tot vals plat, ik schakel weer op en beng de ketting vliegt er weer af. Krachtterm. Als ie er weer op zit komen Peter en Maurits langs. Met ons drieen fietsen we een lang stuk valsplat, ik probeer de vaart erin te houden, de kop kan toch niet zo ver weg zijn? Voorbij het dorpje Jaun begint de echte klim, 6km lang 10%. Ik zie de groep weer voor ons beginnen aan de klim, schakel terug en yep, weer eraf. De klim is zwaar, mijn benen gaan wel maar het voelt alsof het lichaam, het hele systeem kracht mist. Tankje leeg en dan is 6 km omhoog nog een heel eind. Ik rij een tijd voor Peter uit maar hij haalt me kwiek weer in, tweede adem die ik niet heb. Ergens halverwege staat de burgemeester aan de kant. Ich erhole mich, klinkt het. Door naar boven, gewoon blijven trappen meer zit er niet. Daar eindelijk de bus van Filip met een geweldige lunch. Het voelt uitgewoond en duurt even voordat ik bijkom. Filip zet mn derailleur weer strakker en hup we knallen naar beneden. En dan, kkggg, de voorderailleur ratelt over de tandwielen heen. Weer stoppen, net aan de afdaling begonnen, auto’s scheuren voorbij. Filip probeert van alles maar hier is geen leven in te krijgen. Joris heeft een geweldig idee, hij belt een vriend een uur hiervandaan die nog snel bij een fietsverhuur een goede fiets weet te huren. We stappen bij filip in de bus en kunnen een uur later een kanariegele fiets inladen! Met dank aan het snelle handelen van Joris en Pierre. Zucht van verlichting, ik kan morgen weer fietsen. Terwijl de rest de laatste 50 km fietst scheuren wij in de bus door de dalen. Om 8 eindelijk in Interlaken. Wat een dag. De schrik zit er aan het diner goed in, morgen belooft nog wat zwaarder te worden, met de Susten en de 0beralp achter elkaar. Eindeloos klimmen. Al vroeg verlaten de eerste de tafel, richting bed. Slapen moeten we.

2juli2011 de pechvogel van de dag

Blogpost zaterdag 2 juli 2011 (23.30 uur) van Fred Schoorl

Een dag vol incidenten. Nadat we zijn ‘weggeschoten’, door Frank Eysinga, slingert de blauwe slang zich door Lausanne. Nog voor we de stad uit zijn het eerste incident: Daan zijn achterwiel loopt aan en blijft dat doen. Geduld. Filip komt met het busje en fikst het snel. Het tweede incident zijn de eerste knikskes, zoals Filip ze noemt. Achter elkaar nemen we een keer of vijf de Keutenberg: 20% stijging. Het piept en kraakt bij iedereen. Onno gaat er weer voor en ook Cornelis weet op het kleinste tandje door te harken. Ik heb een gestage tred. Dan hoor ik een vloek, even later gevolgd door een nog duidelijker drieletterige krachtterm. Peter valt gewoon om. Van zijn prachtige nieuwe Excalibur. Maar wie niet? Boven wordt de schade opgenomen. Die is aanzienlijk. Koud na het vertrek zulke hellingen op fietsen is een aanslag. Mijn spieren voelen hard, knellend. Collectief hijgen. De omineuze vraag waar zijn we aan begonnen hangt boven het peloton. De koffie is dik verdiend. De eerste tientallen kilometers zijn met moeite verwerkt. We weten dat na de koffie de Jaunespas wacht. Het wordt een veldslag. Onno, Cornelis en ik rijden onderaan ietsje vooruit. Er wordt flink doorgereden. Ik vrees Onno’s oerkracht. De schitterende vergezichten rijgen zich aaneen, maar wij kijken niet verder dan het wiel en asfalt voor ons. Dan beginnen de laatste, zware kilometers van deze 23 km lange klim. Een vijftal kilometers met 10%, daarna een paar kilometer iets minder. Onno zakt weg, is kapot. Uit de achtergrond komt de stugge Noud zich aansluiten. Maar ook hij moet eraf. Achter ons leegte. Cornelis gaat sterk door. Met moeite volg ik hem. En dan, plots, neemt zijn snelheid af. Ik ga door en rijd alleen. Hitte. Zout. Ademnood. Ik rij 11-12 km per uur en verwens iedere bocht die weer nieuw stijgend asfalt openbaart. Mijn god, hoe lang nog? En dan, ineens, krijg ik de cadans te pakken. Door een tunnel. Het is bijna dansen, maar nie helemaal. En daar is Filip met de lunch. .”jaja, te weinig getraind hè?”. Het duurt ruim 3 minuten voor held Cornelis opdoemt, waarna minuten later de andere helden binnendruppelen. Joris als laatste. Kapot. er is geleden. Jaap heeft pech gehad: drie keer. Zijn gezicht en handen vol smeer, hij is moe en teleurgesteld. Veel stilte bij de heerlijke lunch van Filip. De beloning nadien is het zicht op het Simmental. De machtige Alpen omzomen een voor toeristen door de natuur gevormde ideale vallei. In de afdaling het volgende incident. Jaap’s voorderailleur kapot. De rest is door. Met Filip proberen we van alles. Zonder succes. Joris heeft op onnavolgbare wijze via een vriendje een huurfiets geregeld. Tussendoor blijkt ons hotel niet geboekt. Daan en ik gaan door en slingeren ons heerlijk via Spiez langs het schitterende …..meer naar Interlaken. Daar het laatste incident. Een parapenter is op het grasveld voor ons nieuwe hotel Savoy neergestort. Een helicopter komt het slachtoffer halen. Vlak daarna komt Jaap met zijn nieuwe fiets. We kunnen als groep verder. Al vreest een ieder de dag van morgen.

Statistiekpost zaterdag 2 juli 2011 van Cornelis Bos

Lausanne – Thun/Interlaken

Tijdgereden: 5.28.47 (1e groep)
Afstand: 128 km
Gem.snelh 23.3 km/ uur
Max snelh 64.4km/uur
Tot. Stijging 1795m
Tot. Daling 1679m
Hoogste punt 1509m
Hoogte nu 561m
Gem. Hartslag 129 bpm (Cornelis)