Blogpost van Fred, vrijdag 6 juni 2014: Schitterend lijden (en genieten)

Waarschuwing vooraf: dit blogje leest als een lange klim!
Op de vraag naar de zin van het leven antwoordt iedereen met zijn eigen levensloop, zegt de schrijver. Maar wij doen die levensloop nu even op de fiets. Een week lang 1000 km ‘rollen’ en ruim 15000 hoogtemeters klimmen. Málaga naar Valencia. Een rit door 100 landschappen. Met gisteren de afsluitende rit van Muro de Alcoi naar Valencia: voor mij al ruim dertig jaar een fascinerende, pure Spaanse stad. Een rit naar de archetypische sinaasappelstad met een helder parcours: eerst het bergland van Alcoi met olijven, toen de sinaasappelvalleien van Gandia en Tabernes de Valldigna en dan de rijstvlakten voorbij Sueca. We deden het op bananen, repen, brood, bouillon en het prettige leesvoer van en gesprek over het boek van Fernando Savater. Ook vandaag. Want we zouden langzaam het hogere Spanje afglijden naar de kustvlakte met zijn mediterrane betovering, geuren en kleuren. Maar voor de minstreel, viool of gewoon een Valenciana ons kon betoveren was het nog barre Don Quichoteske werkelijkheid.
Het rare snelweghotel hadden we zonder weemoed koud gedag gezegd, of we raakten als ware verkenners verzeild in een wirwar van weggetjes en – vooral die – gevaarlijke klimmetjes. Even 10, soms 15% uit de nog slapende benen trappen, naar links en rechts en nog even over een stukje puinweg. Het waren kleine schermutselingen voor het grote gebaar. Een klein stukje route stond niet op de track, het GPS-bestand waar we blindelings op vertrouwen. De track is gewoon een soort extra fietsmaat, maar hier was hij er even niet. Voor Lorxa, om te ontsnappen uit De Drie Valleien wachtte een onverwachte klim. Een steil stuk, een bocht, een nog steiler stuk, een bocht, een nog steiler stuk, een bocht, en zo verder. Mijn benen voelen eerst alleen pijn, toen vuur en toen gif. Zuurstof! De longen barsten, het hart deed overwerk. Jaap was al even vooruit, Onno probeerde in wanhoop de zwaartekracht te ontkennen, Peter was Hannibal zonder olifant en daarachter zag ik in een flits Cornelis, Noud, Andre en Maurits  verschrompelen, zoals ik mezelf voelde.
Met een milde migraine als begeleider reed ik iets achter Jaap, waarvan ik vermoedde dat het beste er al af was. En dat was zo. Boven fietsten we op, alsof we naar school gingen. Maar we gingen niet naar school en de gevreesde vallei was nog niet klaar met ons. De heftig dampende, zakken met inmiddels gelooide huid, gevuld met bloed en botten zaten op frames te schudden als Don Quichote na weer een dag mislukte queeste. En net toen we met elkaar hadden vastgesteld dat dit ‘extra klimmetje’ pittig was – je blijft in understatements spreken als fietser – kwam de genadeslag. Een brede asfaltweg, waar doodleuk een driehoekig bord met rode rand 12% meldde. Stilte. Iedereen naar binnen. Geen oog voor schoonheid, landschap of geleuter zoals wat ik nu doe. Ver van de filosofie moest onze geest het eigen lichaam overwinnen. En zo geschiedde. Eindelijk kon de al 20 kilometer terug beloofde afdaling beginnen. We roken het mediterrane boeket, we zagen het frisgroen van de sinaasappels, maar vooral het geteisterde wegdek, dat op het oog de Spaanse Burgeroorlog nog meemaakte. Boven de zestig kilometer raasden we de belofte in. Als het vlakker werd in lijn of waaier, als het omhoog ging in normale chaos. Gandia, stad van de fideouá, lieten we rechts liggen.
Op naar het massief van de Monduber. De lucht klaarde op, dus hier werden we alleen niet geradbraakt, maar ook gebakken en gebraden. Wat een mooie klim weer, op een steile weg die zich wringt tussen machtige rotsformaties. Stoer. Oer. Eeuwig. Niks woorden. Doen. Jaap en ik besluiten samen naar La Drova te rijden, waar Bert ons wacht. Elkaar niet kapot rijden. Achter ons het pogen tot aansluiten, voor ons de vallei. Tempo, wel hard genoeg om te voelen en de longen te testen. Maar ook, een gesprek en plots, zomaar, op weg naar La Drova, een High Five om te vieren: we hebben het wéér gedaan, wat een feest. Opluchting ook, want dit is de laatste klim. Het extraatje naar de top van de Monduber, met een stukje 24% is menselijkerwijs en groepsgewijs niet meer acceptabel. Ook niet, omdat het naar boven en weer terug is, want die beklimming is letterlijk en figuurlijk doodlopend.
En dan komt Barx en betreed ik mijn verleden, dat tussen 1980 en 1988 zich hier in de buurt afspeelde. De liefde bracht mij hier. En dit was een favoriet trainingsritje. Ik slinger met Peter in mijn wiel de klim af, en rijd zo een landschap vol herinnering in. Emotie is een woord van deze tijd. Ik voelde emotie, heimwee, en geluk dat ik dit met deze groep mag doen. Pats! daar is Simat, ola, Tabernes! Como estás? Ik weet mijn fietsvrienden achter mij, met Noud als trouwe en onfeilbare navigator, en ben bijna niet van kop af te krijgen. Dit wil ik vieren. Al blijft dat op kop van een stelletje fietsfanaten een klein feestje. We razen tussen de sinaasappelboomgaarden door, de rode aarde, de rommelige, soms charmante dorpjes. Dit is Valencia. Van de sinaasappels. En door van de olijven en de sinaasappels naar die andere subtropische verrassing: rijst. Rijst? Ja, rijst! Een eeuwenoude cultuur, teruggaand op de Moren, met een ingenieus watersysteem rond de prachtige Albufera lagune. Hier komt u paellarijst vandaan.
Via rijststad Sueca betreden we de al lichtgroen kleurende vlakten, rijstplantjes, water, witte huisjes. Holland, maar anders. En vogels, die de vervreemding verder diepte geven. Een ibis! Een steltkluut! Een wat?, vraagt Jaap. En de belachelijkheid dringt tot mij door. Ook van de ralreiger en de koereiger, die we nog gaan zien. Maar, oh, wat is het heerlijk verdwalen in de rust van dit merkwaardige landschap, waar we geen hond tegenkomen. De mannen achter mij genieten. Dus ik ook.
In El Palmar een colaatje en dan – taterataa! – de droomstad, eindelijk. Onze bestemming (en ook vertrekpunt). We zien de skyline van de stad met zijn kerken, woonwijken en talrijke imposante en soms megalomane fantasieën, die Valencia op de rand van de afgrond brachten. En toch: zonder dromen geen poëzie. En dat voelen we, op onze fietsen, bezweet, vermoeid, opgelucht en ook wel trots, als we de eindeloze droge bedding van de Turia afrijden, kilometerslang. Één aaneengesloten publieke ruimte, met wandel- en fietspaden, Calatrava’s scheppingen en Bofill’s dromen. Een lange tuin voor mensen. Ik voel me trots, zonder ook maar iets te hebben bijgedragen. Ik voel dat het goed is.
Dat voelen we allemaal als we elkaar voor het lelijke NH-hotel in de armen vallen. Hemos llegado. We zijn er. Na die 1000 km. En als ’s avond op het strand van Malvarossa, met het ruisen van de branding op de achtergrond, Jaap vertelt over zijn wijsheid en de beperkingen daarbij in zijn huidige leven, volgt zijn boezemvriend Onno. Ook een prachtig verhaal, met ‘kies de goeie vrienden’ en ‘er zijn helers en kapotmakers, wijsheid zit vooral bij de eersten’. Peter, die ons prikkelde met vragen over wijsheid, sluit af. Dankt. En ik zie de zee, ‘het enige leven dat strekt van begin tot einde’. En denk aan het beeld van James Michener, die hier in de jaren ’50 stond: ossen dreven drijvende bakken met sinaasappels het water in (of uit, dat weet ik niet meer). Zijn kennismaking met de poëzie van dit fascinerende land. Ik voel geen pijn of lijden meer, alleen grote rijkdom. Met zulke vrienden omringd, in deze omgeving. Het kan minder. Viva la Vida!

Fred Schoorl

Don Q
Onno: vrienden. En helers en brekers

Blogpost van Jaap, vrijdag 6 juni 2014: 1.000 km door Spanje

De laatste dag alweer, het gaat zo snel voorbij zo’n week op de fiets. In een flow, opstaan, ontbijt (dit jaar een paar keer opvallend goed), pak-van-de-dag aan, billenvet op (nee, u wilt inderdaad niet weten wat zich daar allemaal afspeelt), bidons vullen, banden bijpompen,opstappen, fietsen, klimmen, zuchten, aanzetten, bidon in de nek legen, dalen, stop voor cola/koffie, weer klimmen, dalen, klimmen, lunch van Bert, klimmen, dalen, klimmen, stop voor cola/koffie, dalen, slotklim, aankomen, cola’s/bier en ander herstel-drank en -troep, douchen, slaapje, eten, tafelredes over wijsheid dit jaar aan de hand van het mooie boekje van de Spaanse filosoof Savater, Het Goede Leven, soms een ijsje ( maar weinig ijstenten gezien dit jaar en veel waren er dicht, grote teleurstelling), slapen en dan weer van voren af aan. Een tikje eenzijdig misschien en dat is voor een deel ook het geheim van de tocht. Leeg maken. En tussen dat alles door grappen, mooie 1-op-1 gesprekken, filosoferend klimmen of velosoferend dalen, deel
van de vaak overweldigende natuur. Zo reden wij 1.000 km door Spanje, als we aan het eind van de middag op de foto gaan midden in moderne Stad van de Kunst  en de Wetenschap in Valencia, staat de teller die in Malaga begon precies op 1.000. We
klommen 15.251 mtr, een record, en aanmerkelijk meer dan Cornelis had voorspeld. In totaal klommen we in al onze vijf tochten nu 70 km de lucht in, een heel end de dampkring uit, de zwaartekracht heeft bijna geen vat meer op ons. We fietsten dit jaar 44 uur en drie kwartier, drie kwartier meer dan voorspeld. We zagen een prachtig en overwegend leeg stuk Spanje. Heel anders dan
Italië, waar overal dorpjes zijn waar wat gebeurt. Als we al door een dorpje kwamen dan was het steevast doodstil op straat. Maar een enkele keer zagen we de oude mannen op het dorpsplein, meestal was het uitgestorven, hoe laat we er ook fietsten. De Siësta is mogelijk een rekbaar begrip. Maar wat een prachtig fietsland, zelfs de onverharde wegen lagen er schitterend bij. En weer ruim een week met de mannen op pad, een week vriendschap en samen. Joris, de Prater, was er maar een paar dagen bij en ook dat was
lastig, maar je kletst gemakkelijk een klim met hem omhoog. Noud, de Kapitein, leider op de weg, zonder hem waren we nooit Maastricht uitgekomen, en deze week steeds sterker. Cornelis, de Planner, die de route bedenkt, uitrekent hoe hoog, steil en lang we fietsen, soms last van de hitte, dan weer sterk omhoog. Maurits, de Pad-vinder, vindt altijd een weg als de techniek het niet meer weet, het hoofd nooit uit en dit jaar met een hernieuwde krachtige tred omhoog, Fred, de Vlieg, de lichtste by far van de groep, de beste fietser en klimmer en dit jaar vooral ook gids, enthousiaste uitlegger van al het Spaanse dat we om ons heen zien, glimmend vandaag door de rijstvelden voor Valencia waar hij vroeger fietste, André, de Bovenkomer, weer beter dan vorig
jaar, komt altijd boven, hoe zwaar ook en ook alleen als het moet, Peter, de Veroveraar, fietst om de berg, de wind en ons op te vreten, altijd harder, altijd verder, en Onno, de Turbo, valt elke berg en daarmee zichzelf vol aan, dit jaar met nog meer kracht en uithouding dan normaal, doseren is voor mietjes. Wat een team, wat een plezier, wat een geluk om met deze mannen te fietsen en te reizen. We moetenweer een jaar wachten voordat we in Valencia mogen vertrekken, naar Toulouse, over de Pyreneeën waarschijnlijk. Of nog een extra rondje door de Spaanse binnenlanden, eindigen in Bilbao bij voorbeeld. We zien wel waar de kruistocht in fietsbroek ons leidt.

Blogpost van Jaap, donderdag 5 juni 2014, Rustdag

Vandaag zou het dan eindelijk een rustdag zijn. Niet een rustdag van  niet fietsen maar eentje van wat minder fietsen, of wat minder klimmen en wat meer dalen, of wat korter gewoon. Vanaf de eerste dag dat we  hier in Spanje fietsen is zo’n rustdag ons door de routeplanners in  het vooruitzicht gesteld. We hebben dat vooruitzicht ook erg nodig om  de dagen door te komen dat het alleen maar meer klimmen lijkt te worden. Morgen is het rustdag, en als die dan niet kwam dan was het  opnieuw, nee morgen is de rustdag. We zijn er gewoon ingeluisd, tot  dusver, rustdagen waren in geen velden of wegen te bekennen. Tot  vandaag, tocht zit er bijna op, krijgen wij onze rustdag. Op papier  ziet het er goed uit, de eerste 50 km lijkt het vooral langzaam dalen,  dan wel wat valsplat omhoog en nog een klim van zo’n 300 hoogtemeters,  allemaal te doen. En de etappe is zelfs iets ingekort naar 120 km om  ergens te eindigen waar nog een hotel is. Kortom, dit is onze dag, de  rustdag.
We draaien goedgeluimd de weg op om half tien en weten direct dat het  mis is. Wind tegen. Een harde wind, zeker windkracht 4, en het is  zonneklaar dat we die de hele dag tegen zullen hebben. Daar gaat je  rustdag. Maurits had eerder deze week nog gezegd dat hij het zo  heerlijk vindt om buiten Nederland te fietsen omdat je dan niet die altijd-aanwezige-pokke-wind hebt. Die pokke-wind blaast ons nu frisjes  tegemoet. Het wordt dus waaieren, achter de kopman proberen zoveel  mogelijk uit de wind te rijden. In de Tour de France worden met  waaier-tactieken etappes gewonnen, maar wij hebben heel andere  uitdagingen. Als de wind van links schuin-voor komt, wil de hele ploeg  rechts achter de kopman kruipen. Dat kan als de kopman zoals in de  Tour midden op de weg fietst, maar dat is in ons geval  levensgevaarlijk met langs razende auto’s. Dus kunnen er op z’n best  maar drie  rechtsachter de kopman en de vierde kan kiezen: of in de  berm terecht komen of toch weer zelf in de wind. Maar we zetten we  door, al die wind in de voorbereiding betaalt zich nu uit. We wisselen  af als kopmannen en geven dan steeds het beste van onszelf. Geeft ook  een heerlijk gevoel als je voorop de hele equipe meesleurt, het is echt jouw inspanning.  Na zo’ n 50 km moeten we ook weer omhoog. Wat valsplat leek blijkt nu toch wat serieuzer, klimmen met een harde wind tegen. Gelukkig lunch  op 75 km, we zijn er echt aan toe. Maar de lunch is er niet, Bert staat 10 km en heel wat klimmetjes verderop. We morren wat, iedereen  heeft het nu zwaar en dan is nog eens 10 km bikkelen naar de lunch heel ver. Maar Berts soep en yoghurt maken alles goed en hup op de fiets maar weer. Fred had ons als kenner van de streek een kijkje  beloofd op het schitterende dorpje Bocairent en daar dalen we naar af. We zien eerst de verwaarloosde achterkant van het dorp, mijn dochter zou zeggen, wat is dit roffelig!, en pas daarna het aanzicht dat kennelijk in Freds herinnering is blijven kleven. Dan een  beslismoment, het enige van de dag. We kunnen rechtdoor langs de grote  weg, zijn we over een half uur in het hotel om er toch nog iets van een rustdag van te maken. Of terug en omhoog, de Sierra de Mariola  over, een mooi stuk klimmen en daarna weer dalen. De eendrachtigheid  is verfrissend, we gaan terug en klimmen, het had toch al niets met een rustdag te maken. En zoals bij elke klim wordt er ook nu weer van voren hard aan de boom geschut. Ik moet mezelf dwingen door de vermoeidheid van m’n benen heen te trappen, het hoofd wil eigenlijk  niet. Maar ik zie er nog meer tegenop om de berg langzaam te beklimmen. De vermoeidheid fiets je er beter zo hard mogelijk uit dus  knal ik maar weer achter Onno aan, ernaast, Onno geeft niet op, nog een snok en dan alleen nog een tijdje hard door. Rustdag, schiet dan  door m’n hoofd en ik peddel verder maar rustig door de Sierra, Fred  komt achterop en we genieten samen van het groene land om ons heen.  Peter raast nog hard voorbij, wil op zijn rustdag nog even een stevige  afdaling maken. We zoeken met Cornelis uiteindelijk een weg naar ons hotel in Muro de Alcoy en belanden zowaar weer bij een snelweg waar we  misschien toch weer op moeten. We vinden een smal randje langs de  snelweg en dit biedt mij de gelegenheid voor het thuisfront van  Maurits nog eens duidelijk te maken dat de groep veel respect heeft voor de leiderschapskwaliteiten van Maurits, zijn kennis van de plaatselijke geografie, zijn voorspellende richtingsgevoel en innovatieve oplossinggerichtheid bij obstakels in het terrein, en dat de kloof naast het paadje langs de snelweg waar hij de groep een paar dagen geleden langs wilde leiden maar een meter of 30 diep was en er vandaag toch ook wel een schuine rand van een halve meter was waar je
af had kunnen vallen. Zo maar, op je rustdag.

Blogpost van Jaap, woensdag 4 juni 2014: Komt een filosoof bij de bushalte

De tocht van vandaag begint al als ik m’n blog van gister net heb afgesloten. Het is iets over middernacht en beneden is een rumoerige verjaardagspartij aan de gang. Het verjaardagslied wordt aangeheven en  daarna is het een jolige boel met schreeuwende dorpelingen en  bulderende lachsalvo’s. Na een uur is Onno het zat en gaat naar  beneden om er wat van te zeggen. Hij krijgt het voor elkaar, een  kwartier later wordt het stiller. Als het niet stil wordt betalen we  morgen niet, heeft hij de baas gezegd. De gasten worden stiller maar  dan begint het personeel de stoelen te herschikken en borden te  stapelen. Het blijft een herrie. Van slapen komt niets, ik lig de hele
tijd te woelen, Onno ook. Af en toe even slapen, dan weer eindeloos  een jankende hond verderop in het dorp. Om vier uur pak ik maar m’n  iPad, dan maar wat lezen. Wat filosofengedoe, helpt vast bij het  slapen. Ik lees wat in een boek over Levinas, over hoe hij zich  ontworstelde aan de zijns-theorie van zijn leermeester Heidegger, die  geen afstand nam van het nazisme. Levinas noemt het denken vanuit het  zijn van het zelf-verklaarde wezen dat zich wil manifesteren en die de  ander claimt in termen van erkenning, wederkerigheid, gelijkheid en begrijpen een vorm van totalitarisme. Je eigent je de ander toe in  jouw manier van denken en verstaan. Daartegenover plaatst hij het  denken vanuit de ander dat al een ethische verantwoordelijkheid oplegt  die voorafgaat aan de totaliserende relatie. Ik weet zo rond half vijf  niet of ik het werkelijk begrijp, kom niet veel verder dan een eerste  begin van begrijpen maar dat fladdert ook zo weer weg en dan blijven er vragen waar ik te moe voor ben. Ik vrees dat we voortdurend  totaliseren in de woorden van Levinas, we begrijpen de ander steeds  door de filters van ons eigen kennen en waarnemen, dat is ook  misschien wel onvermijdelijk. De ander voorop stellen buiten je Eigen  begrip, kan dat echt? En is niet de manier om de brug naar elkaar te  slaan de conversatie? De perspectieven uitwisselen, openheid voor het  perspectief van de ander creëren en zo het eenzijdig totaliseren  matigen? Is dat ook niet wat helpt tegen het totaliseren door te  spreken over luie Grieken die uit de euro moeten en criminele  Marokkanen die uit het land moeten? Met zoiets slaap ik uiteindelijk  in om kort daarna wakker te worden voor het ontbijt.  Als we bijna opstappen luidt Cornelis de dag in met de mededeling dat  zijn gemiddelde hartslag deze week lager is dan als hij op kantoor  zit. Waarna een geweldige debiteuren-crediteuren grap komt over een  vrouw bij het bushokje met een papegaai op haar schouder. We beginnen  voor de verandering maar eens direct met een klim van 12 km. We blijven bij elkaar, in keuveltempo, een mooie gelegenheid om de groep  voor te leggen wat zij nu eigenlijk van Levinas vinden. Om te beginnen  natuurlijk Peter, onze team-filosoof. Maar anderen laten zich niet  onbetuigd en zo wordt het een reflectieve klim. Levinas, wijsheid van  het denken, het toeval van ons denken en wijsheid van het leven, veel  komt voorbij en ineens zijn we boven op 1450 mtr. We hebben ons omhoog gedacht en dat is misschien wel precies wat Nietzsche bedoelde met  Boven-mens.  Dan begint de volgende sprankelende paradijselijke  afdaling door een groen dal, crispy-frisse lucht, bos- en  bloemengeuren en geen mens en bewoning te zien. Een koffie cum cola stop in Bogarra, waar naar klassiek gebruik de oude, kleine en  verfrommelde mannen op het geïmproviseerde dorpsplein hangen, we beloeren elkaar wederzijds. Een pittige klim doet ons belanden op een  hoogvlakte die zich eindeloos voor ons uitstrekt, alsof je een Amerikaanse prairie voor je hebt waar elk moment Winnetou te  voorschijn kan komen. Wind in de rug en daar denderen we voort. De hitte blaast en zindert maar teistert net niet. Lunch in het enige  reepje schaduw dat te vinden is en dan weer verder. In ons hotel een colaatje en een douche en dan eigent een totalitaire slaap zich mij  volkomen toe. Eindelijk.

Blogpost van Fred, woensdag 4 juni 2014: Kantelpunt

Het kantelpunt van fietsen4fietsen is bereikt. Gisteravond aten we in Riopar op straat op een hellend terras. Dat hellende was een teken. De beurt was aan André om een tafelrede te houden over ons leesboek van dit jaar – Fernando Savaters’ Het Goede Leven – en de door promovendus Peter gestelde, indringende vragen: wat is wijsheid? en: wat wil of kies jij ermee te doen? U begrijpt: dit wielerclubje heeft doorgeleerd en huldigt de gezonde geest in een gezond lichaam. André gebruikte de vragen behendig om te agenderen of het wel wijs was voor hem om met F4F door te gaan? Het kost steeds meer moeite, we lijken steeds harder en verder te rijden en er wordt nog steeds flink gekoerst, terwijl het hem daar niet om gaat! Er ontspon zich een discussie die je zou kunnen duiden als een platform van bekentenissen: ja, het was wel wat veel dit jaar, het was wel ‘de grens’ en het ging toch ook om plezier. Kortom: er ontstond ruimte voor meer ‘ontspannen fietsen’. Het goede doel zijn we namelijk natuurlijk ook een beetje zelf (-: . Een rustdag, kortere etappes, minder hoogtemeters; alles werd bespreekbaar, zelfs voor de meest fanatieke ‘mannetjes’ (zoals ik). Het doel is namelijk plezier met elkaar te hebben, gecombineerd met lekker fietsen, een goed doel, een goed boek en dito glas wijn. Het Goede Fietsen is behalve het goede doel en inspanning natuurlijk vriendschap en een goed gesprek.
Vanmorgen aan de ontbijttafel werd het kantelpunt concreet: gaan we gelijk vanaf het ontbijt klimmen over een mooie route,  of nemen we een makkelijker, minder fraaie route? Peter en Maurits mochten opponeren. De groep koos voor een schitterend compromis: we doen de berg, maar en groupe en in een gematigd tempo. En zo geschiedde.
De klim vanuit Riopar wàs prachtig, de afdaling zo mogelijk nog mooier. De klim werd on top of that een soort filosofisch gesprek op wielen, in de verte vergelijkbaar met Monty Python’s voetbalwedstrijd voor filosofen. Noud, een wijs en praktisch ingesteld ingenieur, maar geen filosoof, zag al pedalerend de hoogtemeters minder stijgen dan het filosofisch gehalte. De nog onaffe gedachten buitelden als een peloton in een ‘chutte en masse’ over elkaar heen. Over… de grenzen van de filosofie, over…de gedachte dat de waarneming eerder komt dan de formulering, over….het probleem dat filosofie smaller is dan wijsbegeerte en daarom dimensies verliest die in andere denksystemen wel bestaan, over….de ruimte die het Oosterse en New Age-denken wel hebben, over….de grenzen  van de taal die de grenzen van ieders wereld zijn – bent u daar nog? – over….Heidegger, Sartre, Levinas, Nietzsche, Sloterdijk, enfin: over héél veel denkers. Terwijl ondertussen ontspannen werd getrapt en geschakeld, neuzen werden gesnoten, spieren gerekt, het zitvlak geschoven, banaantjes gegeten en soms, heel soms gasophopingen een mild extern akoestisch effect sorteerden, dat moeiteloos door het bos werd geabsorbeerd. Het imponeren betrof niet meer het verzet of de demarrage, maar het spelen met wijsheid en wijsbegeerte, eruditie en literatuur. Razendsnel kwamen zo de werelden van filosofie en literatuur ter sprake op de Puerto de Crucetillas (7,6 km, 6,2 % stijging). De voorlopige conclusie rond kilometer 6 leek toch dat er meer is dan het zegbare en dat het daarom gaat. Ondertussen klimmend over die prachtige pas voelden we zwijgend de belangrijkste wijsheid: dit fietsen met elkaar is zo uniek, zo waardevol. Er werd geschakeld, kettingen ratelden. Onze tranen droogden in de afdaling. Fuente Alamo was nog ver.

Blogpost van Fred, dinsdag 3 juni 2014, Living apart together

Fietsen door Zuid-Spanje is fietsen door Al-Andalus. In het Moorse tijdperk werd het fundament gelegd voor een Gouden Eeuw onder het Kalifaat van Cordoba. Uit die tijd stamt het begrip ‘conviviencia’, letterlijk samenleving. Hiermee werd bedoeld dat de periode van vreedzaam en vruchtbaar samenleven van islam, christendom en jodendom. Een soort religieus living apart together dat tot ongekende bloei van het land, de wetenschap en cultuur leidde. Een middeleeuws experiment voor het huidige Europa. Tot zover het lesje, anders valt u, net als ik, in slaap. Het gaat mij om de wonderlijke waarneming vanaf de fiets van al het huidige ‘samenleven’ in een verregaand geïndividualiseerde samenleving.
Zo waren wij in ons hotel samen met een grote groep Franse motorrijders. Een twintigtal mannen op leeftijd, met een paar vrouwen, Franssprekend, met Engelse teksten op hun leren jasjes. Stoer, met piekfijn opgepoetste, peperdure Harleys en een geur van weemoed naar de jaren ’60 of ’70. Wij, ook weemoedig, maar vooral sportief, met roze Giro d’Italia outfit, fietsbroek en -schoentjes. U ziet het contrast. Het idee ontstond om met elkaar op de foto te gaan, en zo geschiedde. Vriendelijk, geïnteresseerd: twee totaal verschillende werelden die elkaar raakten. Reizen verbroedert, dat zeker.
Eenmaal op pad voor weer een zware etappe naar Riopar zetten wij vanaf de parador de Cazorla een afdaling in die zijn weerga bijna niet kent. Kilometerslang door het fraaie nationaal park Cazorla. De eerste mens die ik zag zat naast de weg, in de bocht tussen wat dennenbomen. Een schilder, die in volstrekt isolement, met strooien hoed op, een groep bomen schildert die overal had kunnen staan. Hij is daar gaan zitten. Op een kilometerslange weg zo maar ergens gaan zitten. Ontroerend. Rijp voor een Luis Bunuelfilm. Le charme discret de la peinture. Vanaf dat moment viel mij het surrealisme op van mensen onderweg. De mannen met maskers die met apparaten heen en weer maaiend het onkruid verwijderen uit een natuurgebied. De uitbaatster van een koffietent die vanaf haar terras naar ons kijkt alsof ze zoekt of haar verdwenen liefde er tussen zit. Het mini-mannetje dat een kroeg in schuifelt met een onvaste, door drank verstoorde pas, zijn blik op de de meter voor hem. Het jongetje uit een groep schoolkinderen in een vakantiekolonie, achter het hek, dat ons aangaapt met open mond – letterlijk – en iets denkt dat ik nooit zal weten. De man op het terras die de krant niet leest, maar hem vooral vasthoudt. De ober die vrolijk, met Andalusisch accent, al sprekend de klinkers inslikt en niet weet dat we hem nooit zullen verstaan, noch begrijpen. De verveelde pubers die in een onnoemelijk saai dorp gearmd lopen, alsof ze flaneren op een chique plein in Madrid of Barcelona. De groep mannen op een terras die hun zoveelste kaartspel spelen, opkijkt van de verveling en ons met hun blik volgen als iets dat zij ook al nooit meer zullen worden. Ondertussen zit ik dus op de fiets, zie en interpreteer dit in een flits, maar schrijf geen scenario voor wat voor film dan ook. Het volstrekt absurde van de situaties, het kwetsbare van de mens, zijn ouderdom, zijn dromen, ambities en gewone zijn maakt het eigenlijk zeer alledaags. Ik, de nepregisseur in roze fietstrui van een wielerploeg die door een dopingsschandaal niet meer bestaat – Rabobank. Het leven en vooral langs elkaar heen leven dat zich ieder moment weer aandient, zelfs in de picoseconde van een waarneming. En toch, blijft zelfs in het voorbijrazen van deze momenten – en het leven zelf – een diep gevoel van liefde voor het leven schuilen. Van reizen en beschouwen. Dacht ik, toen ik met ruim 60 km per uur in de afdaling naar Riopar zat. Mijn blik slechts gericht op asfalt, vervaarlijke bochten en aanstormend blik. Ben toch blij dat ik in nu leef. En niet in Al Andalus.

Blogpost van Jaap, dinsdag 3 juni 2014: Door Europa

Wat een fantastische dag weer. We dalen de eerste 50 km langs de rio Guadalquivir, door ochtendfrisse dennenwouden, eindeloos maar door, het ene uitzicht nog weer prachtiger dan het andere. En eigenlijk maken we dit al mee sinds onze eerste tocht, onze eerste dag in de regen van Maastricht maar Houffalize. Europa is zo schokkend mooi voor wie het wil zien en er de tijd voor neemt. Juist achter de kusten en de grote en bekende steden ontrolt zich een schoonheid en variatie die ons elke keer weer stil maakt. Het geeft ons ook een gevoel van ‘ons Europa’, wij maken deel uit van dit Europa, door er te fietsen. Dit is nu ook ons terrein. Van de jaloersmakende Ardennen (hadden wij maar iets meer van zo’n streek in Nederland), de rollende Vogezen, de taaie Jura, de grootse Alpen, de scherpe Apennijnen, de totaal verrassende hoogvlakte tussen  Rome en Napels, het dalen door zuid-Italië, de schitterende Griekse westkust en eilanden als Levkas en Kephalounia, de groene Peloponnesos en dit jaar de indrukwekkende Alpujarra en Sierra Nevada en de betoverende Sierra de Carzola. We zetten ons kruis door Europa, we fietsen onze kruistocht in fietsbroek ook om Europa te vieren. We hebben plezier en voelen ons op een bepaalde manier verbonden met al die mensen die we passeren op onze tochten. De oude mannen op de dorpspleinen, de vrouwen met hun eeuwige boodschappentassen, de jongetjes die ons met verbazing en misschien iets van bewondering nastaren als we in roze tenue, zoals vandaag, langs komen razen, al die aardige mensen in de bijna 40 hotels die ons al die tijd bedienden en verzorgden, de café-bazen en restaurant uitbaters die ons al die cappuccino’s, cola’s en maaltijden serveerden, de houtvesters die vanmiddag vrij baan maakten om ons door te laten en de Franse motorclub die in dezelfde parador logeerden als wij en vanmorgen graag met ons op de foto wilde. Al die mensen waren ons nooit vreemdelingen, maar mensen, vaders, moeders, buren, vrienden, lotgenoten, gepensioneerden en jochies met dromen, wensen, tranen en levens. Geen anderen, zij behoren tot hetzelfde wij als wij. Wij Europeanen. Als je zo kijkt en beleeft krijgt Europa een heel andere lading. Dan raakt de jonge zwerver in Guadix, baan verloren door de crisis of misschien wel nooit gehad, die een vuilnisbak licht om te zien of er iets van zijn gading bij is, je dieper. Dan is crisis hier in Spanje, en vorig jaar in Griekenland, ook onze crisis. Zo fietsen door Europa is een probaat medicijn tegen de enkel op zelfbehoud gerichte afkeer van het andere. Europa is een opdracht om er met elkaar iets van te maken. Lastig ook, natuurlijk. Maar omdat we als mensen in staat zijn met elkaar te verkeren ook al kennen we elkaar niet ipv elkaar de hersens in te slaan, lees Paul Seabrights prachtige boek The Company of Strangers, moeten we ook steeds opnieuw manieren vinden om dat te doen. Omdat we het kunnen moeten we.
Dat denk je dan zo al, als je eindeloos daalt en zwiert door een Spaans paradijs. En toen moesten we nog wat klimmen en ook dat was feest.

Blogpost van Jaap, maandag 2 juni 2014: Koninginnerit

Vandaag de langste dag, we blijken uiteindelijk ruim 7 uur op de fiets te zitten, 148 km, de een na langste etappe die we ooit fietsten. Deze Koninginnerit slaat ons behoorlijk uit het lood. Tot dusver was er bij alle ellende die ons te wachten stond tenminste een zekerheid: Noud en Cornelis bepalen de route. Heel af en toe, als ze er helemaal niet uit komen tolereren ze dat Maurits een duit in het zakje doet, de man die naar de omgeving kijkt, de stand van de zon, de richting van de bergketen en de loop van de rivier om dan te bepalen waar we wel naar toe moeten. En dat is het dan, de rest volgt gedwee. Ik vind het heerlijk deze richtinggevers, ik wijd geen seconde aan de route en de afslagen, ik hoor het wel en hoef alleen maar te fietsen.
Maar deze tocht is anders. Spanje is anders. Wegen die thuis met GPS uitgevogeld zijn, blijken hier niet te bestaan, of een snelweg te zijn of een onverharde weg. Cornelis meldt ons vanmorgen vrolijk dat de eerste 30 km over onverharde weg gaan. Langs de snelweg, waarna al gauw de suggestie komt dat we ook wel over de snelweg kunnen. Maurits is erg voor onverharde weg (langzaam maar veilig), Peter erg voor snelweg (snel en misschien wel gevaarlijk). Het wordt vooralsnog onverharde weg, maar er worden wel voorbehouden gemaakt, als het niet gaat dan toch de snelweg. Het pad leidt ons eerst langs authentieke, nog steeds bewoonde holwoningen en vervolgens door een soort Small Canyon. Wij moeten de eerste racefietsers zijn die hier ooit hebben gefietst. Bij de snelweg gekomen dient het eerste beslismoment zich aan, toch de snelweg op? Peter heeft Fred inmiddels meegekregen, maar het is niet genoeg. Op naar het volgende beslismoment. Maurits duwt de troep door over het boerenland, rotpaden met veel losse stenen. De stemming daalt, de troepen muiten en eisen een nieuw beslismoment. Maurits heeft een krappe meerderheid en dus toch maar weer verder door de troep, tot we bij een grote kloof komen. Niet voor een gat te vangen kiest hij een smal pad tussen de kloof en de snelweg. Met enkele volgers komt hij vast te zitten en dan klimmen ze toch maar met fiets en al over het hek naar de snelweg, en naar de overkant van de weg. De rest fietst terug naar een afslag en neemt ook de snelweg. Op de snelweg wordt hard gereden, ook door ons en de auto’s lijken gewend aan fietsers op de vluchtstrook.  Hadden we dat maar veel eerder gedaan.
En zo doen we 2.5 uur over de eerste 30 km, nog 120 km te gaan en de ochtend is al bijna voorbij. Maar dan komt het zoet, een lange rechte weg met een verval van 1 a 2%. We rijden een klein kwartier met zo’n 50 km per uur, vergeten is alle onverharde ellende en verharde onenigheid. De omgeving is verbluffend, alsof je in de rotswoestijnen van New Mexico bent.
Na de perfecte lunch die Bert in de berm heeft neergezet klimmen en dalen we over een geweldige nieuwe weg over de schouders van een bergmassief, Parc Natural Sierra de Castril. Hard naar beneden en dan steeds weer goed omhoog. Peter liet eerder weten dat hij geen kopwerk zal doen, met het oog op de slotklim van 25 km naar ons hotel, al meldt hij erbij dat dat op doktersadvies is. Nu laat hij zich toch af en toe verleiden, het is ook gewoon te lekker om vooraan zo’n groep te sleuren naar beneden.
Van Quesada gaat het omhoog naar Cazorla. Hoe lang en ver en hoog en steil, dat blijft steeds onbekend. Bij elk rustpunt wordt er gediscussieerd over wat ons precies te wachten staat, de onduidelijkheid neemt toe en de vermoeidheid ook. Terwijl de groep halt houdt voor een glas cola, snelt Peter vooruit en blijft vooruit tot Carzola. Een vroege ontsnapping? Nee, Peter wacht in Carzola, waar nog maar eens een blik cola achterover wordt geslagen, vermengd met banaan en energy bars. Je wordt er naar van zo’ n dag lang vreten, maar Bert heeft ons uitgerekend dat wij op een dag als vandaag zo 5.500 kcalorien wegfietsen en dat we eigenlijk te weinig eten. Behalve bananen dan, bij de lunch 25 bananen neergelegd, allemaal weg. Omhoog dan maar. peter snelt weg, dit is echt een ontsnapping. Geen overleg over hoe we de klim zullen doen, weg is hij. Fred en ik rijden er rustig achteraan. Nog 25 km te  gaan, met mogelijk een stukje dalen of misschien toch wel niet, wie zal het zeggen? Langzaam naderen we Peter en gaan hem voorbij. Een paar km verder staat de bus van Bert, we stoppen voor weer een snack. Maar Peter niet, hij fietst door. Een Quintanaatje! Negeerde vorige week een rode vlag in de Giro en pakte twee minuten op z’n concurrenten die wel stopten. Er toch maar weer achteraan, 17 km klimmen en het belooft steil te worden. We fietsen kalm, geen zin in te vroeg opblazen in de achtervolging. Een prachtige klim, fantastische omgeving met naaldbomen en vergezichten. We zeggen het wel tien keer tegen elkaar, dat we hier nu ook weer mogen fietsen. Peter komt in zicht maar dan is het ineens weer afdalen. Hij zet de sokken erin, ziet z’n kans. Dan weer klimmen, nog 5 km. Daar zien we Peter voor ons, ik zie een bordje met 3 km en zet aan. Ga je’m halen? vraagt Fred die op dat moment net iets minder is. Proberen, roep ik terug. Nog 3 km voluit gaan, ik zie wel waar het schip strandt. Peter voorbij die berustend groet en zo hard ik kan door. De Parador komt in zicht en niemand achter me te zien. Na mij komt Fred, ook nog hard aangezet het laatste stuk. Dan Peter en dan lange tijd niets. Maar iedereen neemt ook deze klim alsof het de gewoonste zaak van de wereld is en geniet er van. Daar zijn Koninginneritten voor.

Blogpost van Fred, maandag 2 juni 2014: Beslismoment

Het was volgens onze BigData-man Cornelis de op één na zwaarste etappe uit vijf jaar fietsen4fietsen. Om klokslag 9 uur was het paktijd geweest: onze zakken vol met repen met vage smaken en veel herstelbeloften. De aarzeling van het vertrek. En dan toch. Tegen het schitterende decor van Guadix in de zon, met op de achtergrond de siërra Nevada. Die na het noodweer inderdaad Nevada (besneeuwd) was, zoals beloofd in de folder. Wat we toen nog niet wisten was dat we behalve veel en zwaar fietsen ook gingen experimenteren met polderen in dor Andalusië.
Het begon met het zoeken van de juiste weg. De juiste puinweg, wel te verstaan. Want tussen Guadix en Cazorla is een niemandsland qua wegen. Op 1 weg na: de snelweg. Na enig zoeken rijden we door een kleine vallei, waar nog in heuse grotwoningen gewoond wordt. Schitterend, maar fietstechnisch oncomfortabel. Het eerste opstandige geluid is er: waarom nemen we niet de enige echte weg, de snelweg? Onverantwoord, zeggen de routemeesters. Ik vraag mij vertwijfeld af of zo 35 km lang doorgaan wel verantwoord is, maar daar is even geen ruimte voor. On top of that zijn we regelmatig het spoor bijster. Na kilometers lang stijgen en dalen, keien ontwijkend, zandmassa’s vermijdend, evenwicht bewarend en kijkend op een teller die meestal rond de tien (10!) km staat, voel ik een opkomend onweer. De eerste schermutselingen vinden plaats. ‘Gaat dit nog lang door?’, ‘wordt het beter?’. Geruststellende antwoorden zijn er niet. Wel dat het straks beter wordt, maar waar precies weten we niet.
We beginnen de langste etappe als een soort Parijs-Roubaix. We sussen onze onrust met te zeggen dat dit toch óók fietsen is, dat het een extra belevenis is. En dat het een mooie omgeving is. Die door de constante blik op het wegdek voorbijschuift. Er kruipt weerstand in de groep. Dan spreekt de immer montere wegkapitein Noud het verlossende woord: er zijn nog meerdere beslismomenten. We kunnen op verschillende punten de snelweg nog op, als het echt niet meer gaat. Mijn inmiddels merkbare ongenoegen ebt weg. Even later merkt Jaap op dat we ‘wel makkelijk om beslismomenten heen rijden’. We rijden zelfs op een weggetje langs de snelweg. Na weer een uur is er bij de start van een nieuw puintraject een polderberaad. Gaan we verder? De stemming is duidelijk. Maar twee tegen. We gaan verder. Want dit is ook fietsen, etc etc. Maurits is geboren voor Parijs-Roubaix: fier op kop, niet omziend, geen watje, maar een heuse flandrien die zich een weg over eeuwenoude puinwegen baant. Na enige omzwervingen en het informeren naar nieuwe ‘beslismomenten’ helpt een schijnbaar doodlopende weg vlak naast de snelwegoprit. Een nieuwe stemronde en polderoverleg. Maar Maurits is ondertussen al een alternatieve weg aan het inslaan: ‘heb de weg gevonden’ klinkt het monter. Een groepje blijft achter, een tussengroep gaat de koploper terughalen en één achterblijver gaat de terughaalgroep terughalen. Het totaal ontbreken van duidelijke besluitvorming, vermoeid en falend leiderschap maakt hier een aardige casestudy van, die overigens ook cultureel-antropologisch mag zijn, want we zijn in een ver oord. U denkt, wat een toestand, maar het wordt nog fraaier. Er wordt gebeld met elkaar. De terughaalgroep blijkt nu aangesloten bij de puinwegkoplopers. Wat nu? Ook de achterblijvers gaan nu monkelend achter het cohort Maurits aan. Door een gevaarlijke ravijn, op naar…einde weg. Hij stopt gewoon met een vrolijke plak asfalt en een nieuwe, onoverfietsbare ravijn. Dit lijkt de ouverture van een nieuw beslismoment. Maar nee,rechts loopt de snelweg achter een hek, waarlangs….een geitenpaadje. Met fiets in de hand kun je op vervaarlijke wijze toch beweren dat er een way out is. De koplopers gaan verder, maar nu is het ongenoegen niet alleen over de situatie, maar ook over het besluitvormingsproces te groot. Dat punt wordt gemaakt, de stemming slaat om, maar het beslismoment is gepasseerd. Enkelen gaan terug en vormen een afsplitsing, een snelwegfactie. De geitenpadfietsers besluiten het nu helemaal anders te spelen, maken een gat in het snelweghek en…. kruisen de snelweg. Om nu toch maar deze uitweg te nemen. De snelwegfactie is volledig gepasseerd en overruled, want al monkelend op weg terug naar de snelweg. En dan de apotheose. De beide stromingen komen gelukkig samen op de vluchtstrook (!) en rijden – al zeg ik het zelf – schitterend, snel en in hechte formatie aan de zijkant van de snelweg. De rest van de dag zwieren we gebroederlijk naar Cazorla, van het ene naar het andere ansichtkaartje. Als we in de parador aankomen is alle commotie vergeten, zijn de beslismomenten weggevaagd of weggezweet door schoonheid en gezamenlijke fysieke inspanning. Dan zijn we 150 km en 2700 hoogtemeters verder. En doodmoe. We hebben er ongetwijfeld niet van geleerd. Maar wat een heerlijk dagje fietsen was het weer. Een feestje!

Blogpost van Jaap, zondag 1 juni 2014: De ene klim is de andere niet

Na een nacht die rusteloos begint (men maakt er hier al eeuwen een
gebruik van om tormentas, onweerstormen, met knallen en vuurwerk te
bezweren; in Beijng probeerden ze dat ook rond de Olympische Spelen,
wat hebben die Spanjaarden hen wijs gemaakt? Hoe dan ook, men knalt er
rustig op los rond 23.30, het moment waarop de fietsers4fietsers
hadden gehoopt aan hun wel verdiende nachtrust te beginnen; na een
slotsalvo wordt het rustig; pas dan valt ons op dat er beneden in het
hotel kennelijk een soort Karaoke aan de gang is, vrolijk vals zingen
wordt afgewisseld met diepe bassen; voldoende om ons nog een tijd uit
de slaap te houden) wordt ons een ontbijt geserveerd dat die naam
nauwelijks mag dragen. Een mannetje alleen achter de bar brengt om de
zoveel tijd twee getoaste halve stokbroden met heel veel boter en een
beetje jam. Wel verse jus, maar meer wordt het niet. Laten we maar
opstappen voor wat een interessante klimdag belooft te worden. We gaan
aan het eind de Puerto de la Ragua over, 2000 mtr hoog, midden in de
Sierra Nevada. Gister zag de Belkin ploeg met oa Mollema, die hier in
de buurt zijn om voor de Tour te trainen, ervan af om die te
beklimmen, te slecht weer. Hun coach, die tijdens onze allereerste
tocht een ochtend met ons meefietste, raadt ons af de berg vandaag te
beklimmen, het weer is even slecht. We fietsen eerst maar eens die
kant op en zullen dan wel zien.
Voor de verandering niet direct vanaf de voordeur klimmen, eerst twee
kilometer naar beneden, maar dan gelukkig wel direct weer omhoog.
André is er weer bij, nog wat rugpijn maar met een beetje pijnstiller
bikkelt hij soepel omhoog. We wijken wat af van de geplande route en
hebben ook dit keer geen idee of dat nou meer of minder klimmen tot
gevolg heeft. Asgrauwe wolken pakken samen achter ons en we klimmen,
dalen, klimmen, dalen, klimmen, dalen op een weg hoog boven het dal.
Een soort Herrenweg zouden ze in Zwitserland zeggen. Tot vier jaar
geleden lag hier een rommelige weg, met kuilen en restanten asvalt van
voor de Burgeroorlog, maar ook hier heeft de EU weldaden gebracht.
Prachtige weg, geen meter vlak en we moeten de hele tijd stevig aan de
bak. Koffie in het uitgestorven Cadiar. Niets te beleven en met moeite
een barretje voor een cappuccino. Die niet te drinken is, we vragen
maar niet eens naar appelgebak met slagroom. Snel weg maar weer.  Nog
27 km naar de voet van de grote beklimming. Een majestueuze afdaling,
over grote brede wegen, eindeloos naar beneden. Vaag bekruipt me dat
dat straks allemaal ook weer omhoog moet, maar het kan de pret nu niet
drukken. Een straffe tegenwind blaast ons tegemoet, als je voorop
rijdt moet je heel hard trappen om snelheid te houden, zit je erachter
dan moet je je benen stilhouden en zelfs remmen. Twintig minuten puur
jongensvermaak, moeiteloos de sensatie van snelheid en het houdt maar
niet op. Alsof je op de kermis eindeloos in de rups mag blijven
rondgieren.
Zo’n acht kilometer voor het dorp waar we aan de klim beginnen, blijkt
dat dorp zelf al weer een meter of 600 hoger te liggen. Een voorklim
zeg maar. Inmiddels is het gaan regenen, niet enorm maar het water
begint al als riviertjes de weg af te stromen. Chasseral, roepen Fred
en ik in koor, een beklimming tijdens onze eerste tocht en sindsdien
ook een maar der dingen, nl voor ontberingen tijdens het klimmen. We
ploeteren omhoog, maar ik voel me goed. Vanachteruit rijd ik iedereen
voorbij, kracht in m’n benen, adem rustig, geen centje pijn. Het dorp
is er ineens, nu al? Had nog moeiteloos kilometers door kunnen gaan.
Had ook nog niet echt gemerkt dat ik geheel doorweekt was. In het dorp
schieten we een restaurant in waar we een bordje pasta eten, dat eerst
koud op tafel wordt gezet, dat helpt de kleumende lijven niet. De baas
kijkt wat verbaasd als we het kwakkie wat warmer willen, warme pasta?
We treuzelen niet te lang, de klim wacht, 14 km volgens de baas van
het restaurant, 16 km volgens de kaart van Bert en 22 km volgens de
kaart van Peter, omhoog naar 2000 mtr. Een Nl stel dat met de motor
naar beneden is gekomen zegt dat het boven hagelt. En toch maar
omhoog, hij ligt er nu eenmaal. Fred is sterk en trekt gestaag
vooruit. Onno volgt een tijd maar laat dan los. Ik haal hem in als hij
z’n regenjack uittrekt en dan ben ik alleen, met Fred voor me,
langzaam kleiner wordend. Imponerende berghellingen om ons heen. Ik
kan omhoog maar dat is het ook wel. Weg die kracht van voor de lunch,
rustig maar doormalen. Hoe hoger hoe harder de tegenwind. M’n billen
doen meer pijn dan m’n benen en dat is beter dan andersom maar dat is
dan ook het enige lolletje. Bijten, niet terugzakken, even staan,
verder duwen. De regen in, langzaam wordt het sneeuwregen en daar is
de top. 6 gr en nu net even geen hagel maar bijna vlokken. Een kop
bouillon, heerlijk Bert en Joris, en dan met Fred snel het dal in.
Schitterende uitzichten en we trakteren ons op glimmende selfies van
vreugd dat de klim erop zit. Voor ons ontrolt zich een weidse vlakte,
met een schitterend Moors zandkasteel. We pakken een mooi stuk snelweg
mee, blazen hard over de vluchtstrook richting Guadix. In het hotel
anderhalf uur gepit voor we gaan eten, het lichaam is wijzer dan je
denkt. Morgen de Koninginnerit, met de meeste hoogtemeters volgens de
planning. De Spaanse ervaring leert dat daar nog wel wat bij zal
komen. Het vooruitzicht van beter weet en de bedrukking van het taaie
klimmen wisselen elkaar af. We hopen op een goed ontbijt.